Volg jij jouw natuurlijk proces in het herstellen van je zicht? Of ben je het zien zonder bril aan het forceren, of juist blokkeren? Ik leer veel van mijn zoon en het genezingsproces waarin hij zit. Gebroken bovenbenen en diepe wonden zijn geen zaken die ik dagelijks tegenkom in mijn leven; ik heb er dus geen ervaring mee. Alles is nieuw voor mij en ik ben afhankelijk van wat de deskundigen zeggen. In hun woorden mis ik wel eens het vertrouwen in het natuurlijk proces. Want hoe verder we komen, hoe meer ik merk dat dit vertrouwen heel belangrijk is voor het herstel.
Moedeloosheid, boosheid en schuldgevoel
Gelukkig volgt mijn zoon zelf voor een groot deel wel dit natuurlijke proces. In het begin was er bij hem veel weerstand bij iedere aanraking van zijn benen en bij iedere beweging. Stimulering hierin was wel nodig, want anders zou de zaak blokkeren. Toch zie ik het achteraf zo: de weerstand was er niet voor niets, het lichaam was nog niet klaar voor de volgende stap. Er is eigenlijk maar een klein beetje stimulering nodig, dan volgt het lichaam vanzelf wel, in zijn eigen tempo. Ik moet wel toegeven dat het prettig was dat die stimulering, het oefenen van de benen, van buitenstaanders kwam. Want zodra wij als ouders ons ermee gingen bemoeien, schoot onze zoon direct in de weerstand. Dit mondde uit in moedeloosheid, boosheid en schuldgevoel bij mij. Schuldgevoel omdat ik het er dan vaak maar bij liet zitten. Eerlijk gezegd zat de dag voor mij al bomvol, ook zonder het oefenen.
Het resultaat van het natuurlijk herstel
In het begin ging het herstel langzaam, maar toch maakte mijn zoon vorderingen. En toen opeens kwam er een keerpunt en ging hij met sprongen vooruit. Moeiteloos verplaatste hij zich van bed naar rolstoel, zonder gebruik te hoeven maken van onze hulp of van zijn glij-plankje. En dat met alleen maar een half uur fysiotherapie per dag. Ik zag dat niet alleen de oefeningen hun werk deden, maar dat het proces van natuurlijk herstel de allergrootste rol speelde.
Diep van binnen weten wat je nodig hebt
Toen onze zoon net thuis was uit het ziekenhuis, sliep hij in een bed in de woonkamer. Na een week tilden we hem naar boven om te douchen. Dat was enorm spannend. Eenmaal beneden zei hij: “Dit doen we nooit meer.” Na veel gemopper ging hij een week later toch weer, maar dat was het maximaal haalbare. Totdat in het ziekenhuis gezegd werd dat hij voor de genezing van de wond nu iedere dag moest gaan douchen, zodat we de wond goed schoon konden spoelen. Leuk vond hij het nog steeds niet, maar zonder gesputter liet hij zich toch iedere avond door ons naar boven tillen. Diep van binnen begreep hij dat het douchen belangrijk was voor zijn herstel.
Hoe zouden onze voorouders dit hebben gedaan?
Voor het genezingsproces zijn we van het begin af aan afhankelijk geweest van medische deskundigen. Ik heb me vaak afgevraagd hoe onze voorouders zouden zijn omgegaan met zo’n ongeval? Ik stelde me voor hoe natuurvolkeren en onze oerouders het zouden aanpakken. Ik zag voor me hoe mijn zoon vlak na het ongeluk een kruidendrankje werd toegediend, waardoor hij de pijn niet meer voelde en in een slaaptoestand raakte. Net zoals hij nu morfine kreeg van de noodarts. De oerouders zouden hem, indien mogelijk, op de plek hebben gelaten waar hij lag, afgeschermd van de buitenwereld met dierenhuiden en toegedekt met warme dekens. Met hun handen manipuleerden de medicijnmensen de botten weer op de juiste plek. De wond werd schoongespoeld en afgedekt met een modderpapje van kruiden, de benen werden gespalkt.
Kruidenpapje en helende handen
Net als in het ziekenhuis zou hij de eerste tijd bedwelmd zijn geweest dankzij pijnstillende kruiden, die na een week langzaamaan afgebouwd werden. Hij zou zoveel mogelijk met rust gelaten worden, en de aandacht zou in eerste instantie vooral naar de wond zijn gegaan. Naast het dagelijks toedienen van het kruidenpapje, zouden er regelmatig helende handen boven zijn wond en breuken gehouden worden. Totdat de bewegingen in zijn benen langzaam op gang kwamen. Daarbij zouden de wijze medicijnmannen en -vrouwen steeds kijken naar waar hij aan toe was en dan dit proces stimuleren. Zijn bovenarmen zouden met regelmaat gemasseerd worden. Reflexologe Elsemarie Richt vertelde mij onlangs dat de bovenarmen congruent zijn aan de bovenbenen. Door de bovenarmen te masseren, stimuleer je het genezingsproces in de benen.
In volle vertrouwen
Deze mensen zouden het natuurlijke proces in volle vertrouwen volgen. Onze zoon zou gezondmakende voeding krijgen om de genezing te stimuleren en ontsteking te voorkomen. Ze zouden hem beestenbottenbouillon, rauwe melk en bloed voeren. Onze zoon heeft veel bloed verloren tijdens het ongeluk en een bloedtransfusie gekregen. Ik denk dat onze voorouders hem vers bloed van een dier zouden geven, zoals de Masai ook doen. Onze taak als ouder zou voornamelijk hebben bestaan uit verzorging en bescherming.
Het vertrouwen kunnen geven
Het volgen van het natuurlijke proces gebeurt nu ook, maar het vertrouwen erin ervaar ik veel minder. Er werd ons bijvoorbeeld niet verteld dat het normaal was dat hij heel gevoelig was bij zijn benen en daar geen aanraking wilde. In het ziekenhuis in Duitsland gingen ze voor het eerst zonder verdoving zijn verband wisselen en bij iedere aanraking gilde hij het uit. Ook als ze alleen maar naar zijn benen wezen. Een verpleegkundige viel tegen hem uit door te snauwen: “We doen helemaal niets, we raken je niet eens aan!” Had ze maar erkend dat het begrijpelijk is dat je niet aangeraakt wilt worden op de plek waar je zoveel pijn en geweld hebt ervaren. En dat dit steeds minder zal worden, dat het goed is om het gebied zachtjes zelf aan te raken, ook als het niet fijn voelt. In plaats daarvan gaf ze hem de boodschap dat hij zich aanstelde. Gelukkig zijn er op ons pad ook genoeg hulpverleners geweest die onze zoon wél begrepen en ondersteunden. En nog komen we ze tegen; mensen die hem met veel liefde en inzicht begeleiden in zijn natuurlijk proces.
Een boodschap om naar te luisteren
Het is vooral de kunst om mijn eigen natuurlijke proces te blijven volgen. Dat ik eigenlijk geen zin heb om met hem oefeningen te gaan doen, is ook een boodschap waar ik naar mag luisteren. Misschien is oefeningen doen niet echt de taak van mij als ouder. Als mijn zoon lekker met zijn zus en nichtjes monopoly aan het spelen is, wat zou ik de boel dan verstoren met oefeningen? Dat deed ik gelukkig ook niet, maar het schuldgevoel kwam dan wel naar boven. ’s Avonds met zijn allen op de bank gezellig een filmpje kijken lijkt soms ook veel belangrijker dan oefeningen doen.
Volg jij je natuurlijk proces?
Als er in de tijd van onze voorouders iemand even niet goed kon zien, werden de ogen niet geforceerd door er glas voor te zetten. Dat zou het natuurlijke proces van die persoon hebben tegengewerkt. Misschien hebben de ogen er op dat moment wel een goede reden voor om het zicht even terug te trekken. Beter is het de natuur zijn gang te laten gaan en alleen met zachte hand te stimuleren waar nodig. Hoe doe jij dat met jouw natuurlijk proces? Volg je het, forceer je het of onderdruk je het? Of alle drie? Ik ben daar erg benieuwd naar en vind het leuk als je hieronder een reactie achterlaat.
De illustraties zijn afkomstig uit de “Tarot van het wilde woud” en gemaakt door Will Worthington.
Zeven tips om goed te gaan zien
Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.
Klik hier om het e-book te downloaden
Martin Oei
op 24 Oct 2015Annemiek Kalbfleisch
op 22 Oct 2015usha
op 21 Oct 2015Karin
op 21 Oct 2015Jenny Koersen
op 21 Oct 2015Karin
op 21 Oct 2015Betsy
op 21 Oct 2015Karin
op 21 Oct 2015Ellen
op 20 Oct 2015Karin
op 20 Oct 2015Ellen
op 21 Oct 2015Annie Douma
op 20 Oct 2015Karin
op 20 Oct 2015Marcel Stortelder
op 20 Oct 2015Celticmyst/Lisette
op 16 Oct 2015Celticmyst
op 16 Oct 2015Karin
op 16 Oct 2015