In 1 seconde zag mijn wereld er anders uit

21 augustus 2015

In één seconde was het gebeurd en zag mijn wereld er totaal anders uit. Op het moment van die bewuste seconde was ik bij mijn tent, we kampeerden in Duitsland, in de buurt van Hamburg. Plotseling klonk er een oorverdovend gekraak en een keiharde knal, daarna een luide gil. Ik schrok en dacht: “Jeetje, wat is er gebeurd?” Mijn man en kinderen waren op het voetbalveld en ik ging ernaartoe om poolshoogte te nemen. Hoe dichter ik bij het gegil kwam, hoe zekerder is wist dat het om mijn zoontje ging. Hij was onder een dikke tak terechtgekomen die van 3,5 meter hoogte van een eik naar beneden was gevallen.

Dankbaar voor de hulp

Op het moment dat ik aankwam, had zich al een grote groep mensen om hem heen verzameld. Mijn man was bij hem en een andere man hield zijn hoofd vast. De tak was op de bovenbenen van mijn zoon terechtgekomen, godzijdank niet hoger dan dat. Zijn beide bovenbenen waren gebroken. Samen met de andere man had mijn echtgenoot de tak opgetild, mijn dochter van elf had haar broer eronder vandaan getrokken. Dat alles moet met bovenmenselijke kracht zijn gebeurd. Die tak was enorm en mijn zoon van negen is een flinke jongen die ruim veertig kilo weegt. Dit was allemaal gebeurd voordat ik aankwam.

Een andere campinggast was tegelijkertijd met mij op de plaats van het ongeluk aangekomen en wist duidelijk hoe hij met dit soort situaties om moest gaan. Hij nam de leiding, stelde vragen en knipte de broek van mijn zoon open. Je kon goed zien dat zijn benen niet meer heel waren, ik werd er duizelig en misselijk van. Ik kon niets méér voor mijn zoontje doen dan zijn arm strelen en was dankbaar voor de hulp die de man bood.

Nog meer hulp

Verdere hulptroepen kwamen aan. Eerst de brandweer, daarna de politie en tenslotte de ambulance. In het verleden heb ik diverse ambulancebroeders gekend en ik wist al dat het daadkrachtige mensen zijn. Omdat ik zelf mijn best moest doen niet flauw te vallen, liet ik de zorg aan hen over en ging ik naar mijn dochters toe, die in paniek stonden te huilen. Mijn oudste dochter vertelde dat ze naar een tak hadden staan kijken die nog half aan de boom vastzat. Ze hadden gekraak gehoord en waren nieuwsgierig. Toen kwam er opeens van een andere boom, waarbij zij net in de buurt stonden, onverwachts een tak naar beneden.

De zorg lag niet meer in onze handen

Mijn dochter wilde dat ze de tijd terug kon draaien, zodat ze haar broertje had kunnen waarschuwen. En zo ging dat ook door mijn hoofd. Want eigenlijk waren we een kaartspel aan het doen en stopten we omdat mijn zoon wilde voetballen. “Hadden we nu maar dat spelletje afgemaakt…” Ik besefte ook dat mijn leven er vanaf dit moment opeens totaal anders uitzag. Onze plannen voor de volgende dag en de dagen erop waren van de baan. De zorg voor ons kind lag in handen van anderen en niet meer in die van onszelf.

Hij werd geopereerd en de botten van zijn benen werden aan elkaar gezet met behulp van pennen. Daarnaast had hij een grote beenwond die zorgen baarde. Deze is op dit moment gelukkig goed aan het helen. Twee weken zijn we in het ziekenhuis in Duitsland gebleven. Mijn dochters werden opgehaald door een vriendinnetje en haar vader en in Nederland opgevangen. Dat was beter voor hen, want al die tijd in zo’n ziekenhuis rondhangen, daar word je als kind ook niet vrolijk van.

Ik zag alles als leefden we in een cocon

Voor ons was de tijd daar als leefden we in een cocon. We hadden een ouderkamer tot onze beschikking waar een van ons kon slapen. Om de beurt bleven we ’s nachts bij onze zoon. We waren bij hem, of op die kamer, of liepen een rondje in een park bij het ziekenhuis. De vergelijking met een cocon ging ook duidelijk op voor mijn zicht: de wereld was vaak in een waas gehuld. Wifi was er niet in het ziekenhuis en met mijn mobiel ontving ik de eerste week geen sms’jes en telefoontjes uit Nederland. Dit had te maken met het abonnement dat ik nog niet zo lang had. Mijn man heeft een telefoon van zijn werk en daar kon hij over de grens helemaal niets mee doen. We waren bijna afgesloten van Nederland, wat het gevoel van in een cocon te zitten nog versterkte.

Een deel van de zorg kon ik weer overnemen

Het feit dat de telefoon het niet deed had ook een positieve keerzijde: het betekende namelijk dat de stralingsbelasting vele malen minder was dan in Nederland. Dit kon de genezing alleen maar ten goede komen. Na de operatie kon ik ook een deel van de zorg weer overnemen. Er was een mogelijkheid om te koken en ik maakte kippensoep. De stofjes die in het vel van de kip zitten, zorgen ervoor dat het genezingsproces van een wond versnelt. Echt bouillon van de botten trekken kon ik daar niet, maar eenmaal thuis krijgt hij dat nu wel iedere dag. Ik maakte smoothies met rauwe eieren, volle yoghurt, slagroom en jam. Hij at niet veel, maar ik zorgde er wel voor dat hij goede stoffen binnenkreeg.

De aardingslakens waarop we thuis slapen, neem ik gelukkig ook altijd mee op vakantie. Het laken heb ik de tweede dag direct om zijn kussen geslagen en aangesloten op het geaarde stopcontact bij zijn bed. Tijdens de vakantie neem ik altijd een pauze van de levertraan, die had ik dus helaas niet bij me. Maar wel magnesium en collageen. De campingeigenaar was bevriend met een boer die melkkoeien hield en is ons een aantal keren rauwe melk komen brengen. Ook had ik een bioniet op de kamer gezet. Ik ben ervan overtuigd dat dit alles het genezingsproces heeft bespoedigd. De dokter was er verbaasd over hoe goed de wond genas. En er zijn geen complicaties opgetreden, zoals ontstekingsreacties.

Ook veel geluk gehad!

Het is een zware tijd geweest, en we zijn er nog lang niet klaar mee. Zwaar is ook de angst voor de pijn bij mijn zoon; het beengebied is heel gevoelig. Vooral in het begin deed iedere aanraking hem zeer en gilde hij het uit. Als ouder is het bijna niet te verdragen om je kind zo in pijn, angst en paniek te zien. Tegelijkertijd heeft hij ook heel veel geluk gehad. Vanuit Duitsland gingen we naar een Nederlands ziekenhuis. De dokter daar zei: “Wat gek eigenlijk dat de tak op zijn benen terecht is gekomen en niet op zijn hoofd.” Vervolgens ging ik het nog staan uitleggen en verklaren ook. Ik had beter kunnen zeggen: “Gelukkig maar dat de tak op zijn benen terecht is gekomen en niet op zijn hoofd! Dan waren we veel verder van huis geweest.”

Inmiddels is mijn zoon na drie weken ziekenhuis weer thuis, is onze woonkamer ingericht met een ziekenhuisbed, rolstoel en po-stoel. Hij gaat iedere dag een paar uurtjes naar school en doet oefeningen van de fysiotherapeut, waar hij helemaal geen zin in heeft. Over een paar weken mag hij zijn benen heel voorzichtig gaan belasten, dan zal de oefentijd toenemen. En wij als ouders zijn grote delen van de dag bezig met de verzorging en het geregel eromheen.

Het gewone leven gaat door

En ondertussen gaat het gewone leven ook door. Mijn man is voor een deel weer begonnen met werken. Ik heb een driedaagse oogontspanningscursus gegeven in Drenthe, een hele fijne tijd na drie weken ziekenhuis, waarin de wazige wereld die ik zag niet alleen bij de cursisten maar ook bij mij weer helder werd. En nu schrijf ik mijn eerste blog. De activiteiten staan op een lager pitje, privélessen zijn even van de baan.

We zijn als gezin inmiddels van de eerste schrik bekomen. Maar door deze ervaring zullen we het leven voor altijd met andere ogen bekijken.