Ik ben een kwal!

24 oktober 2016

“Ik ben een kwal!” kun je gerust zeggen over jezelf. Je hersenen zijn namelijk gemaakt van hetzelfde materiaal als een kwal. Ze vormen een gelatinepudding die gaat drillen als je je vinger erin duwt. Dit leerde ik in de cursus Ken je Brein 2 van Piersman Cranio Sacraal Academie. Het is fascinerend om te ontdekken hoe de hersenen werken. Zonder er bewust bij na te denken ontplooien we de hele dag door allerlei activiteiten: lopen, fietsen, praten, deze tekst typen. Allemaal aangestuurd vanuit de hersenen.

Complex systeem

Het lijkt allemaal vanzelf te gaan, maar de hersenen vormen een zeer complex systeem. Ze zijn opgebouwd uit diverse kwabben, ventrikels, vliezen, membranen en lichaampjes en dit alles werkt perfect met elkaar samen. Ik typ nu niet zomaar, het zijn de hersenen die ervoor zorgen dat wat ik wil communiceren via mijn bewegende vingers op het scherm terechtkomt. Tijdens de cursus werden we ons hiervan bewust door het doen van bepaalde oefeningen. We kregen niet alleen een heleboel interessante theorie, we gingen ook contact maken met de hersenen door onze handen op ons hoofd te leggen en door de hersenen van binnenuit te ervaren.

Hersenen zijn nieuwsgierig

“Hersenen zijn nieuwsgierig,” vertelde Etienne Piersman ons. “Als je ze aandacht en ruimte geeft, dan komen ze vanzelf naar je toe.” En dat was duidelijk merkbaar op het moment dat ik op de tafel lag en moc

ht ervaren. Als mijn behandelaar te veel druk gaf, en dat gebeurde al snel, dan voelde dat onprettig. Er was dan geen ruimte om te bewegen en het voelde alsof de hersenen op dezelfde plek bleven. Zodra de druk minder werd, leek het alsof de hersenen neigden naar de handen toe te gaan. Een heel aangenaam, ruimtelijk gevoel.

Druk van de bril

Ogen en hersenen zijn heel direct met elkaar verbonden via zenuw- en energiebanen. Een bril en lenzen veroorzaken spanning in en geven druk op de oogbollen. In plaats van dat ze de ruimte krijgen, ervaren de ogen, en daarmee de hersenen, een continue druk van buitenaf. Als we de bril afzetten, geeft dat per definitie meteen meer ruimte aan de hersenen, in het zicht. De visuele cortex, dat deel van de hersenen waarmee we ons zicht vormgeven, ontspant zich. Door oefeningen te doen kunnen we de visuele cortex prikkelen, zodat we anders en beter gaan zien.

Verbonden met armpjes

Onze hersenen bestaan uit miljarden zenuwcellen, neuronen genaamd. Deze cellen communiceren met elkaar, dat doen ze onder andere door armpjes die van de ene cel naar de andere cel toelopen. Deze armpjes heten axonen en kunnen wel een meter lang zijn. Het ontwikkelen van deze armpjes vindt plaats dankzij het gevoel van nieuwsgierigheid. Een kind gaat ontdekken en uitproberen. Steeds als hij een nieuwe ontdekking doet komen de armpjes uit neuronen naar buiten toe om verbinding te maken met andere neuronen. Zo ontstaat een steeds fijnmaziger netwerk in de hersenen. Wordt het kind echter belemmerd in deze ontdekkingstocht, dan trekt zo’n axon zich weer terug.

Is er ruimte voor ontdekking?

De docent gaf het voorbeeld van een klein kindje dat graag op het gras wilde spelen en dit niet mocht van zijn ouders. De ontdekkingstocht wordt op zo’n moment belemmerd, de natuurlijke ontwikkeling van dit kind wordt gestopt. De axon, die zich in eerste instantie uit had gesterkt om contact te maken met een andere neuron, trekt zich weer terug. Ik moest denken aan een situatie waarbij ik zag hoe een baby buiten op een boxkleed lag. Iedere keer als ze op haar buik naar het gras kroop, werd ze door haar moeder weer teruggetrokken en midden op het kleed gelegd. De moeder vond het maar niets dat haar kind het gras zou aanraken en wellicht een paar sprietjes in haar mond zou stoppen.

Beklemd in de schoolbanken

Toen ik dat zag stond ik perplex. Ik legde mijn baby vaak gewoon op het gras, zonder boxkleed en vond het juist heerlijk om te zien hoe ze het gras aan het ontdekken was. Maar ik ben me er terdege van bewust dat ik mijn kinderen vaak genoeg ook beperkt heb in hun nieuwsgierigheid naar de buitenwereld toe. Hoeveel armpjes heb ik wel niet teruggestuurd naar hun oorspronkelijke neuron? Het kan bijna niet anders in deze samenleving. Alleen het feit al dat we onze kinderen naar school sturen en ze forceren hun nieuwsgierigheid te bedwingen door op stoeltjes achter tafeltjes te moeten blijven zitten. Toen ik eens las dat ze op scholen in Finland de dag beginnen met wandelingen in de natuur, in weer en wind, overwoog ik heel even serieus om te gaan emigreren. Leren van de natuur, hoe natuurlijk!

Hersenen zijn nooit uitgeleerd

Maar ondanks alle teruggetrokken axonen is er goed nieuws! Hersenen zijn namelijk nooit uitgeleerd. Nieuwsgierigheid die vroeger is afgekapt, kun je nu weer opnieuw oppakken. Je hersenen zullen er blij van worden als de armpjes weer mogen gaan reiken naar elkaar. Als je jezelf leert anders te gaan zien, zonder bril of lenzen, geef je direct de hersenen de ruimte om nieuwsgierig te worden en met andere ogen naar de omgeving te gaan kijken. Wil jij leren hoe je dit kunt doen? Wil jij je hersenen weer volop de ruimte geven en je ogen helpen weer goed te gaan zien?

Hoe krijgen jouw ogen die niet meer zien zoals vroeger weer hun eigen zicht terug?

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden