Ik rouw

Iedere morgen word ik nu wakker met een ander gevoel, een nieuw gevoel. Een gevoel dat er iets aan de hand is. En na een paar seconden besef ik het. De wereld is veranderd. Mijn wereld is veranderd.

We leven in een angst, een angst die vele van de mensen vrijwillig binnen houdt. Bang om ziek te worden. Bang om dood te gaan. Nu is het binnen blijven nog vrijwillig in ons land, behalve als je in een gedwongen quarantaine leeft. In landen om ons heen is er al een gedwongen opsluiting. Een beslissing die ons ook boven het hoofd hangt.

Ik rouw

Plotseling besef ik wat het gevoel precies is. Ik rouw. Ik rouw om deze gebeurtenissen. Ik rouw om te zien hoe mensen zo snel met zijn allen meegenomen worden in de massahysterie. Ik rouw om de maatregelen die genomen worden en mij persoonlijk raken. Ik rouw om het verlies van mijn vrijheid.

Kwetsbare, oudere mensen mogen we niet meer bezoeken, want zij zijn de risico groep. Mensen komen niet naar mijn bijeenkomst. Want ze zijn een risicogroep, ze werken met een risicogroep, vanwege de kwetsbare mensen om hun heen, daarvoor willen ze geen risico zijn, hun partner voelt zich niet zo lekker, dus zijn zij ook een risico. Enzovoort. Ik rouw.

De enkelen die wel komen voelen zich daarna verkwikt en vrij van angst die hen hiervoor in de greep hield.

Gedwongen rust, niet voor iedereen

Ik hoor mensen zeggen dat er nu juist veel positieve dingen gebeuren. Bijvoorbeeld dat het zo heerlijk stil is buiten. Dit komt omdat vele mensen angstig binnen zitten. Dat de overspannen economie even stil ligt. Maar dit heeft tot gevolg dat vooral de (kleine) ondernemers en zelfstandigen onder ons hier financieel aan onderdoor gaan.

Dat er mensen zijn die eindelijk tot rust komen, omdat ze daar nu toe gedwongen worden. Tegelijkertijd is er een groep mensen die nu veel harder moet werken dan normaal en die het gevoel hebben dat ze dit doen met gevaar voor eigen leven. Dat het beter gaat met de aarde, omdat deze nu veel minder verontreinigd wordt door vliegtuigen, auto’s enzovoort. Een goede reden voor de overheden straks om onze vrijheidsbeperkingen vast te houden na deze gecreëerde panepidemie. Ik rouw.

Online

Van alles wordt er nu georganiseerd online. Mijn kinderen volgen online hun lessen. Mijn yoga les is nu online, de sportschool is online, dansen gebeurt online, mediteren is online. En joepie zeggen we, wat een goede oplossing. Bekijk het positief, we zijn toch nog online met elkaar verbonden. En ik rouw. Want mijn sportschool is dicht, ik kan niet naar dansen toe, mijn zoon kan al twee weken niet voetballen, mijn dochter niet zwemmen, mijn andere dochter kan niet naar haar baantje als afwashulp in een heel leuk eettentje. Ik rouw.

Ik rouw omdat ik mensen niet een knuffel mag geven, omdat ze dan bang zijn ziek te worden. Ik rouw als ik mensen geen hand mag schudden. Ik rouw als ik hoor dat ik minimaal 1,5 meter afstand moet nemen. Dat ik beter niet naar het strand kan gaan, omdat mensen die afstand niet bewaren. Ik rouw.

Je mag het niet zeggen

Ons land, de landen om ons heen, ontvouwen zich nu definitief als politiestaat. Een technocratische staat. Waar je geen weerstand mag bieden. Want kritiek hebben op wat er gebeurt en je openlijk afvragen of deze maatregelen niet erg overdreven zijn. Dat wordt niet meer in dank afgenomen. Je mag het niet zeggen. Je mag niet zeggen dat er  altijd mensen dood aan gaan aan een griep. Er gaan veel meer mensen dood aan honger, straling, luchtverontreiniging, bodemvervuiling. Maar dat mag je niet benoemen. Ik rouw.

En het is natuurlijk goed om niet in de angst te gaan schieten en positief te blijven. Maar als dit betekent dat je je kop in het zand steekt en niet ziet wat er gebeurt, word ik daar bijna misselijk van. De wereld zoals hij was, was zeker niet ideaal. Maar het was wel mijn wereld, waarin ik dingen in redelijk vrijheid kon doen. Als ik wilde sporten ging ik naar de sportschool, als ik wilde wandelen, dan ging ik wandelen. Als ik kritiek wilde uiten, dan deed ik dat. Nu valt dat weg. En daar rouw ik om. Ik rouw om de massahysterie, ik rouw om het verlies van vrijheid, ik rouw om het verlies van het leven waar ik ook van hield, ondanks alles wat er niet aan klopte.

Ik rouw

Zonder te rouwen om dit verlies, kan ik mijn diepste angsten niet aankijken. En dat is nodig om ze los te laten. Dus ik rouw. En van daaruit doe ik de dingen die ik te doen heb en blijf ik in vertrouwen en positief over mijn leven. Bevrijd ik me innerlijk uit de gevangenis om mij heen. En ga ik vandaag in ieder geval nog even naar het strand toe om lekker uit te waaien. Tussendoor rouw ik over wat mij overkomt, wat mijn naasten overkomt, wat iedereen in ons land, over de hele wereld overkomt.

Twee dagen later

Inmiddels is ook het strand een gevaarlijke plek om te zijn. De ideale plek om uit te waaien, tot jezelf te komen, spanning af te voeren, daar mogen we  niet meer komen. En veel mensen geloven ook echt dat het strand gevaarlijk is en dat je als je er wel naar toe gaat, een gevaar voor onze samenleving bent. Ik laat mijn tranen gaan en rouw.