Mijn brillenverhaal van a tot z

19 augustus 2016

Hier volgt mijn brillenverhaal van a tot z. Ik was elf jaar, zat naast mijn moeder in de auto en hoorde haar lachend zeggen: “Weet je waar we vandaag heengaan? Naar de opticien. We gaan een brilletje voor je halen.” Bah, daar had ik helemaal geen zin in. Het woord ‘brilletje’ alleen al, dat deed me denken aan van die kleine ronde ziekenfondsbrilletjes die je in die tijd veel zag. Inmiddels zijn ze alweer een tijd uit de mode. Maar nee, ik kreeg het allernieuwste model: een bril met hele grote glazen.

De schoolarts had mij doorverwezen omdat ik niet goed zag. Nu had ik al een tijdje moeite met het lezen van wat er

op schoolbord stond, dus het verbaasde me niet echt. Maar bij het buitenspelen was ik me er eigenlijk helemaal niet van bewust dat ik niet goed zag. De schoolarts had mijn ogen gemeten en zei dat ik -1 had. Maar toen we bij de opticien kwamen, had ik ineens -1,25. “Goh,” dacht ik, “die dokter heeft helemaal niet goed gemeten.” Wat ik toen nog niet wist: refractieafwijkingen kunnen van moment tot moment verschillen. Omdat ik bij de opticien gespannen was over het brilletje dat ik zou krijgen, waren mijn oogspieren meer gespannen en had ik een grotere afwijking.

Opeens zag ik alles scherp

Ik zag opeens alles scherp met mijn bril. Wonderlijk! Zo kon ik ineens heel duidelijk de bakstenen van de muren onderscheiden van de huizen aan de overkant van de straat. Ik zag afzonderlijke grassprietjes in het gazon. Ik kon weer lezen wat er op het schoolbord stond en zag alles op de televisie goed. Ik droeg mijn bril niet de hele dag, alleen op school en bij het televisiekijken. Als ik wel eens bij een vriendin was en we keken tv, dan baalde ik dat ik mijn bril niet bij me had en mijn popheld niet goed kon zien. Toen ik achttien was kreeg ik lenzen. Nu kon ik altijd scherp zien en hoefde ik die gekke bril niet meer op.

Mijn ogen werden steeds slechter

Iedere keer dat ik naar de opticien ging, waren mijn ogen weer achteruit gegaan. Ik was ervan overtuigd dat ik die slechte ogen van mijn vader had geërfd. Hij droeg een bril en bijna al mijn tantes en ooms ook. Nooit kwam het bij me op dat ik juist door de bril steeds minder goed ging zien. Ik had gewoon slechte ogen, zo hield ik mezelf voor. Toen ik een jaar of twintig was, zat ik rond de -3. Het ene oog iets sterker, het andere iets minder sterk. En een cilinderafwijking had ik ook.

Lenzen…wat een krengen

Tien jaar heb ik lenzen gedragen, eerst harde, daarna zachte. Maar ik had altijd last van die krengen. Droge ogen, kringen zien rondom licht, vuiltjes die achter mijn lenzen kwamen en me irriteerden. Ik ging ze steeds minder dragen en op een gegeven moment droeg ik alleen nog maar een bril. De hele dag. Ik had echt het gevoel dat ik zonder bril niets zag. Als ik wakker was deed ik hem op en als ik naar bed ging zette ik hem pas af. Ik deed hem tussendoor alleen maar af om hem schoon te maken en als ik ging lezen. Dan had ik hem liever niet op. Toen begreep ik nog niet dat ik door mijn glazen voor veraf niet goed dichtbij kon zien. Het was logisch dat ik last had met het lezen van de kleine lettertjes.

Verslaafd aan een zonnebril

Ik had altijd last van het felle licht. Of de zon nou echt scheen of er alleen maar fel licht van de witte wolkenlucht was; zodra ik buiten kwam, zette ik een zonnebril op. Dat was heel lastig, ik was steeds bezig van bril te wisselen. Als ik bijvoorbeeld aan het winkelen was had ik mijn gewone bril op, maar kwam ik buiten de winkel dan moest ik meteen mijn zonnebril weer op. Want binnen met een donkere bril was vervelend, maar buiten kon ik niet tegen het licht. Wist ik veel dat ik het alleen maar erger maakte, die lichtgevoeligheid, door de zonnebril? Ik draag inmiddels al jaren geen bril meer en ook geen zonnebril. Ik heb helemaal geen last meer van fel licht. Als de zon heel fel schijnt, ga ik gewoon een paar keer extra knipperen.

Kapotte bril

Op een dag waren we aan het kamperen. Ik was inmiddels volwassen en had een jong gezin. We gingen de vouwwagen opzetten en ik was weer van bril aan het wisselen: ik had mijn zonnebril opgezet en mijn gewone bril in het gras neergelegd. Toen ik hem even later weer zocht, bleek dat mijn man er met de auto overheen was gereden! De glazen waren nog heel, maar het montuur was helemaal vervormd. O nee toch, ik kon niet zonder mijn bril! Met mijn zonnebril op en mijn kapotte bril in de tas fietste ik naar het dichtstbijzijnde dorp. Gelukkig kon de opticien me helpen.

Mijn laatste bril

Ik moest een montuur uitkiezen dat kleiner was dan mijn oude montuur, de opticien kon dan de glazen bijslijpen. Ik zou drie uur later weer een nieuwe bril hebben. Een montuur uitkiezen heb ik nooit makkelijk gevonden, veel brillen vond ik niet leuk staan en ik hield niet van die opvallende modellen. Maar nu was er niet veel keus. Drie monturen kamen er maar voor mijn glazen in aanmerking. Voor het eerst van mijn leven had ik een hele hippe bril, dat was de enige van de drie die leuk stond.

Laseren de oplossing?

Door dit voorval ging ik erover nadenken mijn ogen te laten laseren. Het was het laatste jaar dat je zo’n behandeling van de belasting kon aftrekken. Dus als ik het wilde, moest ik opschieten met nadenken. Hoe meer ik erover nadacht, hoe fijner het me leek geen bril meer te hebben. Ik verdiepte me in alle verschillende laseroperaties die mogelijk waren en had al besloten welke ik zou laten doen. Iemand adviseerde me om eerst eens op forums over laseren te kijken. Dat deed ik.

Toch maar niet laseren

Veel mensen waren laaiend enthousiast… Maar niet iedereen. En juist door de verhalen van degenen die niet zo positief waren, ging ik twijfelen. Steeds meer. Tot ik er op een dag niet meer omheen kon en besloot de ingreep niet door te laten gaan. Dan maar weer aan de bril? Maar ja, die was me ondertussen enorm gaan irriteren. Altijd die vieze glazen en die pootjes die in mijn vel drukten. Ik wilde er eigenlijk echt vanaf. Opeens herinnerde ik me dat ik eens had gelezen dat je op een natuurlijke manier van je bril af kon komen. Vijftien jaar terug had ik een boek van iemand geleend, maar nooit iets met die kennis gedaan.

De bril die ik nooit meer terugvond

Ik besloot op cursus te gaan en vanaf dat moment ging het snel. Ik leerde hoe ik mijn zicht kon verbeteren, vooral

door mijn ogen te ontspannen en op een andere manier te gaan kijken. Belangrijk was het om vanaf het eerste begin geen bril meer te dragen en dat vond ik niet gemakkelijk. Ik nam daarom een tussenstapje en liet zwakkere glazen zetten in mijn laatste bril. Maar ook dat vond ik al snel niet prettig meer: ik merkte hoe vervelend het was om door glas heen te moeten kijken. Met mijn eigen ogen kijken was veel prettiger, ik zag meer kleur en diepte en het voelde ontspannen. Ik bleef aanmodderen totdat … ik de bril ineens niet meer kon vinden. Overal heb ik gezocht. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee waar hij gebleven is. En heb ik nooit meer een bril op mijn neus gezet.

Hoe krijgen jouw ogen die niet meer zien zoals vroeger weer hun eigen zicht terug?

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden