Soms lijkt alles in een slakkengang te gaan

12 oktober 2015

Soms lijkt alles in een slakkengang te gaan. Ik kan zelf heel ongeduldig zijn over de vorderingen die ik maak, maar afgelopen zomer werd ik in mijn drang om altijd maar vooruit te gaan flink teruggefloten toen mijn zoon een ongeluk kreeg. Met twee gebroken benen en een grote wond belandde hij in het ziekenhuis. Het gewone leven kwam abrupt tot stilstand en alles draaide alleen nog maar om hem. Dat was, achteraf gezien, eigenlijk nog een gemakkelijke periode. Mijn zoon, man en ik verbleven met zijn drieën in het ziekenhuis in Duitsland en ons leventje speelde zich daar twee weken lang af. Voor onze dochters werd in Nederland gezorgd, wifi en internet hadden we niet. Alleen wij drietjes, samen in een coconnetje van zorg en aandacht. Iedere dag zagen wij bij onze zoon een kleine vooruitgang in het herstel.

Weg uit het coconnetje

Toen mijn zoon werd vervoerd naar een kinderziekenhuis in Nederland, was de intieme sfeer waarin we met zijn drieën hadden gezeten plotseling verdwenen. Dat had ook zijn voordelen; hij kreeg nu namelijk veel bezoek van familie en vrienden. We stonden, ook via internet, weer in contact met de buitenwereld. Heel fijn voor onze zoon, maar wel vermoeiend voor ons. Want niet alleen was de tijd met zijn drietjes in het coconnetje voorbij, we waren nu helemáál niet meer samen. Want óf ik was in het ziekenhuis en mijn man thuis bij onze dochters, of andersom. Eén ding was zeker: het genezingsproces van onze zoon ging in een gestaag tempo door.

Genezing in een slakkengang

Toen hij naar huis kwam, verander

de onze wereld pas echt spectaculair. Nu waren we weer in ons dagelijkse doen, maar stond er ook een knoert van een bed in de woonkamer, samen met andere hulpmiddelen. En hadden we een kind van negen dat opeens weer volkomen afhankelijk van ons was. Ons leefwereldje was beperkt en draaide volop om de verzorging en verpleging, maar ondertussen trok de buitenwereld ook. Er lag een heleboel werk op me te wachten en dat moest steeds tussen de bedrijven door gedaan worden. Ondertussen leek er maar weinig vooruitgang te zitten in de genezing. Iedere dag kreeg mijn zoon fysiotherapie, maar in oefenen had hij helemaal geen zin. Hij ging naar school, maar trok zich daar terug van zijn vriendjes en zat vooral in zijn eigen wereld. Hij boekte maar heel langzaam wat vooruitgang, het ging in een slakkengang. Een moeilijke tijd, voor alle leden van ons gezin.

Mijn wereld voelde zo klein

Tijdens deze periode merkte ik dat mijn zicht niet helder was. Ik zag wazig en voelde veel spanning in het gebied rond mijn ogen. Op zulke momenten word ik ontzettend ongeduldig. Waarom kan ik niet gewoon in balans zijn? Ik vergeet dan voor het gemak even dat mijn hele leven op zijn kop staat en dat het al heel wat is dat ik nog overeind sta. Mijn wereldje voelde klein. Iedere week gingen we voor de wondbehandeling van onze zoon naar het ziekenhuis. Terwijl wij vonden dat er best schot in zat, waren ze in het ziekenhuis helemaal niet zo enthousiast over de vorderingen. Daardoor mocht hij de benen nog niet gaan belasten. Iedere week hoopten wij weer dat we daarvoor groen licht zouden krijgen, want het leek ons zo belangrijk dat hij weer mocht beginnen met lopen.

Ongeduld en succes bij ondernemerschap

Ongeduld. Ik herken het zo vaak bij mezelf, op allerlei gebieden van mijn leven. Ook bij het runnen van mijn bedrijf VolZicht komt het vaak naar voren. Vol enthousiasme sta ik te springen om mijn kennis en wijsheid door te geven, maar waar zijn de cursisten? Inmiddels zijn er gelukkig veel mensen die meedoen aan mijn cursussen en workshops, maar dat is wel eens anders geweest. Op een dag las ik het boek The Dip van auteur Seth Godin. Het gaat over het bereiken van succes in het ondernemerschap en waarom het de één wel en de ander niet lukt. Er stond een plaatje in dat me diep trof. Een mannetje staat onderaan een steile helling te schreeuwen: “Are we there yet?” Maar voorlopig is hij er nog niet; iedereen kan zien dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Zo herkenbaar!

Pieken en dalen op de weg zonder bril

Seth Godin beschrijft dat het belangrijk is om door te zetten als je op het juiste pad zit, ook al heb je die enorme berg nog voor je. Juist tijdens de klim zul je zoveel leren, bereiken en ontwikkelen, dat je eenmaal over de helling heen niet meer te stoppen zult zijn. En zelfs als dat in een slakkengang gaat, dan moet dat maar. Dit geldt niet alleen voor het ondernemer zijn, maar voor nog z

oveel andere aspecten van het leven. Bijvoorbeeld voor het weer leren zien zonder bril of lenzen. Ook dat is lang niet altijd een gemakkelijke weg, want hoe ver je ook vordert, soms glijd je weer een heel stuk naar beneden. Kijk maar naar mij, zoals ik nu in deze niet zo gemakkelijke periode het waas voor mijn ogen weer tegenkom. Ik zie het ook bij anderen die bezig zijn om zonder bril te leven, of het nu gaat om een bril voor veraf, een bril voor dichtbij of om een multifocale bril. Deze afzetten en weer gaan zien met je eigen ogen, is het opgaan van een hobbelig pad met pieken en dalen. En soms kom je opeens een hele steile helling tegen.

Een zware klim naar de top

Volharden in waar je mee bezig bent is de enige ware manier, zo stelt Godin in zijn boek. Ik hoor mensen wel eens zeggen dat als je je hart volgt en je op de juiste weg zit, alles vanzelf gaat. Mijn ervaring is anders. Het is net als met het beklimmen van een grote berg. Enthousiast begin je eraan en geniet je van het buiten zijn, de natuur, de pracht om je heen. Maar het pad wordt steeds moeilijker begaanbaar en steiler, en je wordt moe. Toch ga je door, want je weet wat er bovenaan de berg een geweldig uitzicht op je wacht. Na een pauze om op adem te komen klim je vol goede moed verder, maar na een tijdje gaat alles je opnieuw pijn doen. En dan het laatste stuk. Dat is het ergste. Je voeten willen echt niet meer en je bent verschrikkelijk moe. Maar dan ben je, toch nog onverwacht, op de top! Fantastisch, wat een uitzicht! Je geniet en bent trots op jezelf. Je kijkt om je heen en in de verte zie je weer een nieuwe berg. Voor de volgende keer, om te beklimmen.

Soms kun je het even niet alleen

Bij het beklimmen van de denkbeeldige bergen in het leven komt er een moment waarop je beseft dat je hulp nodig hebt. Dat je het niet alleen kunt. Ik ben daarin altijd eerlijk tegen mezelf en zoek een persoon, een behandeling, cursus of therapie die me op zo’n moment kan ondersteunen. Door op tijd te stoppen met trots door te duwen en mijn succes op eigen houtje te willen bereiken, verlies ik geen kostbare tijd en energie. Als ik die lastige bocht of glibberige bergwand eenmaal heb bedwongen en het pad weer wat beter begaanbaar is, kan ik het weer een tijdje zelf. En soms is het alleen maar een kwestie van accepteren dat de dingen in een slakkengangetje gaan. Want hoe langzaam ook, zelfs de slak komt vooruit.

Van slakkengang naar sneltreinvaart

Gelukkig kom

je op je wandeling ook fijne verrassingen tegen. Net op het moment dat ik zelf in een behoorlijke dip zit door al het gedoe, gaat mijn zoon opeens met sprongen vooruit. Zondag deed hij zijn eerste voorzichtige stappen met behulp van het looprek en vandaag kwam hij van de fysio trots thuis op krukken. “Ongelofelijk om te zien hoe snel het nu gaat!” zegt de fysiotherapeut. De slakkengang lijkt verleden tijd; dit lijkt meer op een sneltreinvaart. En hoewel ik veel geleerd heb van de afgelopen weken en maanden moet ik toegeven: dit tempo past beter bij me. Ben jij ongeduldig? Of kun je juist heel goed meegaan met de stroom? Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden