Kun je de waanzin zien?

Na twee weken in een huisje in de bossen, komt het stadsleven  even hard binnen. Twee weken lang heerlijk in de rust van de bomen, af en toe er even uit om boodschappen te doen. In een klein dorp in de buurtsuper was het altijd al gemoedelijker, maar nu lijkt het contrast nog vele malen groter. Rijen waren daar niet, en ook geen beveiligingsmensen die je een karretje toewijzen.

Na thuiskomst begaf ik me in het winkelcentrum. Ik ging eerst naar de drogist en werd geholpen door een meisje achter een groot, dik plastic scherm. Toen ik had afgerekend zei ze kortaf: “Bon”.

Logisch?

Bij de volgende winkel moest ik zelf scannen, terwijl de winkeljuffrouw ernaast stond. Er hingen twee dikke plastic schermen waarlangs ik mijn mandje op de toonbank moest zetten en waarlangs ik mijn producten moest scannen. Ik moest me dus in rare bochten wringen om bij het scan apparaat kon komen.

Ik had er ook een kadootje gekocht, die pakte de kassière, nadat ik hem zelf had gescand, keurig netjes voor mij in. Logisch toch?

Introvert/Extravert?

Ik kwam een vriendin tegen, we maakten een kort praatje. Ik ging een stukje naar voren, want 1,5 meter is toch wel een rare afstand om met elkaar te communiceren. Gelijk ging zij een stukje achteruit en keek ze angstvallig om haar heen of er geen mensen in de buurt kwamen.

Ik dacht aan een  reactie die ik op mijn blog van vorige week ontving. Een mevrouw schreef dat ze het juist wel fijn vond, die 1,5 meter afstand. Zij was introvert en was blij met de rust. Volgens haar zijn het juist de extraverten die met deze maatregelen moeite hebben. Omdat ze niet meer kunnen feesten. “Huh?”, dacht ik, “Gaat het nu opeens over de introverten tegenover de extraverten? Is dit de wraak van de introvert?”

???

De derde winkel liep ik binnen, op zoek naar een gieter. Toen ik langs de schappen liep hoorde ik luid “Mevrouw”. Daarna nog een keer: “Mevrouw”. Ze doelde op mij, ik keek om mij heen, er stond niemand bij me in de buurt, dus ik kon niet terecht gewezen worden op die 1,5 meter afstand. Wat dan? Misschien mocht ik op dit gangpad niet de richting lopen die ik liep, maar er stond geen pijlen op de vloer.

Ik keek haar vragend aan, wat deed ik verkeerd? “Mandje” snauwde ze.

Vrijbrief om onbeleefd te zijn

Pfff, deze hele toestand geeft bepaalde mensen wel een vrijbrief om kortaf en onbeleefd te zijn. Ik moest even terugdenken aan de tijd dat ik met school in Praag was, lang lang geleden, dat het nog communistisch was.

We gingen daar een winkel in  om een souvenir te kopen voor thuis. Het enige wat daarvoor geschikt was waren gekleurde suikerklontjes in vormpjes van harten, schoppen, klaver en ruiten. Er werd ons in de winkel met een boze blik duidelijk gemaakt dat we blij mochten zijn dat we daar iets mochten kopen. Achter de toonbank stonden de koopwaren uitgestald, je wees dan aan wat je wilde hebben en met een nors gezicht werd er afgerekend.

Ik ben de winkel uiteindelijk uitgelopen zonder gieter. Die hadden ze wel, maar er stond niemand bij de kassa. Het personeel was te druk met andere zaken. 😢

De wereld anders bekijken

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden