Het afzetten van mijn bril was een keerpunt in mijn leven

14 oktober 2013

Het was op de dag van mijn achtendertigste verjaardag. Ik was moeder van drie kinderen, de jongste was acht maanden oud. Het was een dag met miezerregen. En miezerig was hoe ik me voelde. De hele weg naar mijn werk zat ik huilend op de fiets. Het was drie kwartier fietsen, dus dat waren flink wat tranen. Ik werkte als docent op een ROC, ik zag de klassen voor me die ik die dag les moest geven. Maar ik wist niet hoe ik dat voor elkaar ging krijgen. Ik was doodmoe, totaal uitgeput. En huilend fietste ik verder.

Spijt

Het miezeren ging door en er kwam even een gevoel van spijt dat ik ooit aan een derde kind was begonnen. Dat was echt onze keuze geweest en geen ongelukje. Door die gedachte van spijt voelde ik me nog ellendiger. Ik zag het blije koppie van mijn zoontje voor me en ik wilde nooit meer spijt voelen. Aan hem lag het gelukkig niet. Hij was een lieve, makkelijke baby. Maar bij mij was de koek op. Ik kwam aan op mijn werk, sprak huilend mijn manager. En even later zat ik weer in de miezerregen op de fiets, terug naar huis, een beetje meer opgelucht, maar nog steeds aan het huilen.

Vol druppels

Ik zat twee weken ziek thuis. “Het zal nu wel weer over zijn", dacht ik toen. En ging weer aan het werk. Dit keer fietste ik niet in de miezerregen, maar toch stroomden er weer veel druppels over mijn wangen. Het was allemaal nog helemaal niet over. Ik was uitgeput, oververmoeid, of zoals ze het ook wel noemen: burned out. De laatste zwangerschap was zwaar geweest, ik zag er met vijf maanden al uit of ik ieder moment kon bevallen. Vaak kreeg ik de vraag te horen: “Wanneer komt de baby?” Die vraag ging vergezeld van een blik van het-kan-ieder-moment-komen. “Over vier maanden,” zei ik dan. Verschrikt zag ik de vraagsteller naar me kijken.

Mijn kaken hielden de boel bij elkaar

Zo zat ik dus thuis, met drie kinderen. Eerst in de ziektewet, maar ik had een tijdelijk contract, zoals zoveel mensen die voor een ROC werken. Dus al snel was ik ziek werkloos. Ik ervoer heel veel spanning in mijn lijf. Als ik op het schoolplein op mijn oudste dochter stond te wachten, kon ik voelen hoe mijn kaken op elkaar geklemd waren. Alsof ze de hele boel bij elkaar moesten houden. Toch ging het langzaamaan wel wat beter. Het scheelde al dat mijn werk was weggevallen. Want toen ik half huilend met twee kinderen de spreekkamer van de UWV-arts was binnengelopen, kreeg ik van haar gelukkig genoeg ruimte om op adem te komen.

Vaak stond ik te tollen op mijn benen

Maar het bleef lang aanmodderen. Hoewel ik uitgeput was, viel ik ’s nachts moeizaam in slaap. Ondanks dat ik allerlei yogaoefeningen deed, kruidentabletten slikte, mijn gedachten voor het slapengaan op papier zette. Het hielp wel iets, maar lang niet altijd. Zonder middagdutje kwam ik de dag niet door. Stond vaak te tollen op mijn benen en mijn hoofd voelde als een grote dot watten. Anderhalf jaar later kwam het keerpunt.

Het afzetten van mijn bril was een keerpunt in mijn leven

Ik ging namelijk een les volgen om weer te gaan zien zonder bril. De eerste les stond geheel in het teken van het ontspannen van de ogen. Toen ik die avond naar bed ging, viel ik als een blok in slaap. Ik sliep zo diep, in de ochtend werd ik pas wakker. Mijn man vroeg mopperend of ik de kinderen niet had gehoord. Twee waren er die nacht wakker geworden. Niets had ik gemerkt. Ik had zo diep geslapen. Alleen dat al was het geld dat ik had neergelegd voor die oogontspanningsles meer dan waard.

Twee magische slaapoefeningen

Vanaf die dag ging het echt de goede kant op. De ontspanningsoefeningen voor de ogen brachten zoveel rust in mijn lijf, geest en mijn hele leven. Nooit meer had ik moeite met inslapen. Voor het slapengaan deed ik maandenlang mijn twee magische slaapoefeningen: Zwaaien en Palmeren. Die laatste oefening doe ik tot op de dag van vandaag nog iedere nacht voor ik ga slapen, het Zwaaien heb ik niet meer zo vaak nodig. Behalve op de momenten dat ik heel wakker in bed lig, na bijvoorbeeld een drukke avond.

Stress

Het afzetten van mijn bril heeft niet alleen mijn zicht verbeterd, maar mijn hele lichamelijke en geestelijke welbevinden. Spanning in mijn kaken heb ik nooit meer. En ik ervaar nog met regelmaat stress in mijn leven, maar kan er veel beter mee omgaan. Het is niet meer zo dat ik helemaal in beslag word genomen door de stress en mijn hele lijf stijf staat van de spanning. Stress is nog wel aanwezig, en soms ben ik er even door gepakt, maar ik kan het makkelijker van me af laten glijden. De ene keer met een flinke voetstamp of een harde schreeuw en de andere keer met een zucht en een glimlach.

Levensredding

Voor mij is het beginnen met de oogontspanningsoefeningen de eerste stap op weg naar een ander, vervullender leven geweest. De oefeningen waren in zekere zin mijn levensredding. Daarna kwam er nog veel meer op mijn pad dat me heeft geholpen anders in het leven te gaan staan. En iedere keer bleek de ingang het zien te zijn, het goed zorgen voor mijn ogen, een ontspannen manier van kijken.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden