Ontspan de ogen door te lachen
Ontspan de ogen door te lachen. Dat dit werkt, heb ik zelf meerdere keren ervaren. Een flinke lachbui laat het zicht direct helderder worden en voelt ook heel bevrijdend. Ik ben dol op lachen en ben alleen daarom al blij met mijn drie kinderen. Uiteraard halen ze op vele momenten het bloed onder mijn nagels vandaan, en kan ik er vaak achteraf pas om lachen. Maar meer nog heb ik regelmatig veel plezier en valt er een hoop te lachen met ze. Bijvoorbeeld als mijn dochter van tien stralend vraagt “Het is heel klein en houdt van lezen?” Na lang denken geef ik het op. “Een biblio-teek” vertelt ze apetrots. De mop heeft ze samen met haar vriendin verzonnen.
Lachworkshop
Al jaren wilde ik graag eens een lachworkshop doen. Ik had er op gegoogeld, maar waarschijnlijk niet goed, want ik kon niet zo snel iets vinden. Een paar maanden terug kwam er op Facebook een lachworkshop voorbij, vlak bij mij in de buurt. Ik schreef me direct in. Na weken ongeduldig wachten was het op een woensdagavond zo ver. Ik was nieuwsgierig en had er veel zin in.
De lachworkshop werd gegeven door Marnix Lamers en bleek best een serieuze man. Hij zette een goede sfeer neer en we gingen aan de slag met allerlei oefeningen. Rondlopend door de ruimte kregen we de opdracht steeds met iemand contact te maken en te zeggen wat je leuk vond aan die persoon. Later gingen we gekke bekken trekken tegen eenieder die we tegenkwamen. Iedereen kwam op die manier wat los en daarna gingen we in een kring zitten en de lach opwekken. Gewoon door maar te beginnen. “Het maakt niet uit of je begint met een neplach, het effect is hetzelfde. Je lichaam herkent het als een lach".
Hij vertelde ons dat het goed mogelijk is dat er dan een stemmetje om de hoek komt kijken om commentaar te geven op je lachen. Hij verbeelde dit stemmetje met een muppetpop van een van die oude mannetjes die op de tribune steeds cynische commentaren zitten te geven op de show. We kregen het advies het stemmetje er rustig te laten zijn en wie weet lacht hij na een tijdje mee, of niet. Ook goed!
Iedereen de slappe lach, behalve ik …
Dus zo begonnen we met neplachen en binnen de kortste keren kreeg iedereen de slappe lach. Alleen ik niet. Het neplachen lukte me niet. Ik werd niet tegengehouden door een stemmetje dat het stom vond, maar de lach kwam gewoonweg niet. Mijn lichaam liet de neplach niet toe, ik kon het niet opwekken. Er was wel een lach, een lach van een toeschouwer die anderen ziet lachen en daar van geniet, maar niet meedoet met de grap. Maar die spetterende lach, waar ik zo op had gehoopt, die was er niet.
Waarom het niet lukte, dat weet ik niet. Het bracht ook een bekend gevoel omhoog. Het niet mee kunnen doen, als andere mensen dubbel van het lachen liggen en er bij mij geen grote lach naar boven komt, alleen die toeschouwerslach. Dat ik de grap niet zie waar ze om lachen, of dat het gebeuren alleen maar een glimlach oproept en geen lach. Dat voelt dan altijd teleurstellend, want eigenlijk wil ik dan ook lekker meelachen. En wat eenzaam voelt het ook dat ik dan niet mee kan doen met de anderen.
De lach waar ik op had gehoopt was er dus niet, of soms, heel even, kwam hij een klein moment zich laten zien, maar was ook zo weer weg. Het was wel leuk om te zien hoe hij bij anderen duidelijk wel aanwezig was. De serieuze leraar bevond zich binnen een kort moment in een spetterende lach, en één deelneemster was mijn redding. Zij had zo’n aanstekelijke lach dat ik door haar toch in de bus kon stappen. Zij was de chauffeur van deze denkbeeldige bus en je mocht er alleen in als je hard genoeg lachte, hij reed namelijk op lachgas. “Ojee”, dacht ik, “dat gaat me niet lukken”. Maar door haar lachen, kwam een kort moment de lach naar boven en mocht ik gelukkig toch in stappen.
Mijn kinderen kregen me aan het lachen
Ondanks dat die heerlijke, slappe, ontspannen lach niet echt volop naar boven kwam, was het toch een fijne en prettige workshop geweest. Ik ging met een goed en ontspannen gevoel naar huis. Volgende keer beter. Thuis oefende ik nog wel een keer met het neplachen, maar mijn lichaam trapte er niet in. Een week later was die lach er zomaar toch, toen mijn zoon de kieteldood wilde. Mijn kinderen aan het lachen krijgen door ze te kietelen, gaat heel gemakkelijk. Maar andersom, zij mij aan het lachen krijgen met kietelen, dat lukt meestal niet. Deze avond wel. Kronkelend van het lachen lagen wij samen op bed. Aanschouwd door mijn dochters met een toeschouwerslach. Heerlijk, bevrijdend en ontspannen was het. Gelukkig, toch nog gelukt!
Heb jij ontspannen ervaringen met lachen? Kun je het merken in je zicht? Ik zou het leuk vinden als je hieronder een reactie achterlaat, je ontvangt dan gratis het e-book “Waarnemen met nieuwe ogen”.
Wil je meer informatie over lachworkshops, klik hier.