Vandaag was ik mee geweest met mijn zoontje op een schoolreisje. Ze hadden het over techniek gehad en gingen naar de ontdekhoek. Dit is een ruimte waar ze allerlei technieken kunnen ontdekken, zoals cement maken, een muurtje metselen, stempels maken, met inkt schrijven, zeep maken. Echt heel leuk allemaal, maar jeetje, wat heb ik het ervaren als een helse klus. Het feit alleen al dat je in een ruimte bent met honderd kinderen van 6 tot 8 jaar, waarvan ieder geluidje weerkaatst wordt. Je kunt je het kabaal misschien wel voorstellen. Als ik iets wilde zeggen, verstonden ze me alleen maar als ik schreeuwde en ik kon de kinderen zelf bijna niet verstaan, waardoor ze hun vraag of opmerking vaak een aantal keren moesten herhalen.

Postzegels maken

In de ruimte hing een bordje dat de ouders het niet voor mochten doen, de kinderen moesten het zelf ontdekken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Als je met een paar kinderen in een rustige ruimte bent, is daar alle ruimte voor. Maar ik zag nu niet in hoe ik ze alles alleen kon laten doen. Ik begon heel stoer. We gingen postzegels maken en er lag een boek met instructies. Ik gaf ze het boek en zei, kijk maar wat je moet doen. Ik kreeg het boek al snel terug, het stond er niet in volgens hen. Ik legde ze uit dat ze eerst de postzegels mochten tekenen. Daarna gingen we er met een naaimachine gaatjes in maken. Er waren veel dingen te doen en het duurde allemaal best lang, dat tekenen en gaatjes maken. Het kwam erop neer dat zij aan de naaimachine draaiden en ik het velletje met postzegels recht hield en ze instructies gaf, nou ja schreeuwde meer. Stop, draaien, knopje omhoog, omlaag, Nee, andere kant op, stop.

Dit doe ik nooit meer!

Twee uur waren we er geweest, gelukkig gingen we om 12 uur weer terug met de bus naar school. Toen ik op school naar mijn fiets liep, zat er steeds een stemmetje in mijn hoofd: “Eens, maar nooit weer, dit doe ik nooit meer”. Dit stemmetje verscheen toen niet voor het eerst, het was er al sinds de ontdekhoek. Ik vond het behoorlijk stressvol en niet echt leuk om te doen. Hoe komt het nou toch, dat mijn gedachten nu alleen maar stroomopwaarts gaan. Hoe krijg ik ze toch weer stroomafwaarts? Want er waren toch ook positieve dingen aan het hele gebeuren.

Gedachtestroom omkeren

Ik begon met de gedachte dat het goed was dat ik het niet makkelijk vond. Dat de situatie ook stressvol was, en het logisch is dat ik het niet zo heel leuk vond. Dat voelde al prettig om voor mezelf te erkennen en daarna ontstond er ruimte voor anderen gedachten. Want ik zag dat mijn zoontje ervan genoot dat ik mee was en dat hij wel van alles had genoten. De busrit alleen al. Onderweg zag hij een brandweerauto, een politieauto en een ambulance, alle drie met hun zwaailicht aan. Hij helemaal blij. Ook dat hij zo goed de metro en de trein kon zien. Want je zit natuurlijk superhoog in zo’n bus en hebt een fantastisch uitzicht over de snelweg.

Blije enthousiaste kinderen

Daarnaast is het leuk om te zien hoe blij en enthousiast de kinderen aan de slag gaan en heeft mijn groepje een velletje postzegels gemaakt, een bootje, foto’s en ze hebben hun eigen chips gebakken. Dat wilden ze wel het allerliefst en was een gewild onderdeel. Fijn dat het ons was gelukt om ook de chips te bakken en ze hebben ervan gesmuld. Door de hulp van mij en andere ouders was het voor de school mogelijk dit uitje te organiseren. En het was een kort uitje, om half 1 waren we weer op school en kon ik thuis nog even bijkomen. Misschien is de meest geruststellende gedachte wel: “Bij het volgende uitje zie je wel weer of je meegaat of niet”.

In balans blijven in een wereld die uit balans is

Ik kan mijn omgeving als hectisch ervaren, zeker zo’n moment in de ontdekhoek, met al die enthousiaste, gillende kinderen om me heen. Er zijn zoveel invloeden van buiten en binnen af waardoor ik getriggerd word en bij mezelf vandaan kom. Iemand zei eens dat je in deze wereld continu bezig bent om in balans te blijven, aangezien de wereld zo uit balans is. En onze binnen wereld is natuurlijk ook behoorlijk uit balans. Ik merk zodra ik innerlijk meer in balans kom, waar ik nu op lichamelijk niveau sterk mee bezig ben door mezelf te ontgiften met leverreinigingen en eten volgens Weston Price, ik dan juist extra getriggerd wordt door alle invloeden om mij heen. En dat het ook goed is om te ervaren hoe deze mij uit balans halen en ik weer kan ervaren hoe ik de weg terug vind naar mezelf.

Aan het einde van de dag las ik de volgende zin van dr. Bates  “Patients often ask how long it takes to be cured. The answer is that is takes as long as it takes to relax”. En dan is het goed te bedenken dat de ene dag ontspannen makkelijker gaat dan de andere dag en visie geen constante factor is.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden

Waardoor raak jij uit balans, welke invloed heeft dit op jouw zicht? Ik zou het leuk vinden als je hieronder een reactie achterlaat.