Wandelend in de natuur op mijn blote voeten kom ik tot rust. Gedachten die daarvoor in mijn hoofd spookten, zijn opeens niet meer belangrijk. De natuur is een echte oplaadplek voor mij en gelukkig heb ik een klein, mooi stukje wild bos vlak bij huis. De politieke partijen in de gemeente zijn druk bezig te bedenken wat ze het beste van dit stukje bos kunnen maken. Zucht, ik hoop maar dat het gewoon mag blijven zoals het is.
Hoge torenflat
De gemeente vindt namelijk dat er een probleem is met dit stukje grond. Het is ‘niets’. Het is zonder bestemmingsplan ontstaan. Vroeger waren hier sportvelden, maar omdat het er steeds zo nat was, werden er vaker wedstrijden afgelast dan dat ze doorgingen. Toen de pomp het ook nog begaf, ontstond er bos op dit plekje. En zomaar iets dat voortkomt uit het niets, dat kan natuurlijk niet. Daar moet iets van gemaakt worden. In 1999 is het bosje gered omdat er geen bestemmingsplan was voor de grote torenflat die de VVD er wilde laten bouwen, dus 19 jaar later is het stukje natuur er nog steeds. Ik geniet ervan zolang het kan.
Wandelend door mijn stukje natuur verplaats ik me in Cheryl. Ik ben het boek Wild aan het lezen. De hoofdpersoon beschrijft haar wandeling van 1700 km met een zware rugzak over de langeafstandsroute de Pacific Crest Trail, de PCT. De route loopt vanaf de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten tot aan Canada. Door hete woestijnen, over hoge bergen en door koude sneeuw gaat de wandeling van Cheryl. Ik zag eerst de film en was geboeid door haar moed en hang naar avontuur. Ik heb zelf wel eens een stukje door de bergen gewandeld met een zware rugzak op mijn rug. Gewoon, om het een keer uit te proberen. Na een half uur waren mijn man en ik al uitgeteld. En de rugzak van Cheryl woog 2,5 keer zo zwaar.
Het Pad van het Zien
Ik bedenk me, terwijl ik door mijn bosje loop dat ik mijn eigen langeafstandswandeling doe. Ik begeef me niet op de PCT, maar op het Pad van het Zien. Ook dat is lang niet altijd een gemakkelijk pad. Temeer nog omdat ik de steile weg heb genomen, ik heb namelijk de ambitie om deze route ook door te geven aan anderen. Ik had er geen idee van wat er op mijn pad ging komen toen ik meer dan tien jaar geleden voor het eerst mijn bril afzette, maar nog minder toen ik met VolZicht begon.
Op mijn pad kwam ik vele obstakels tegen. Wazig zicht met momenten van dubbel zicht, frustratie, ongeduld, als digibeet een website moeten bouwen en het internet op, afwijzingen van klanten. In de film vroeg iemand aan Cheryl: “Denk je wel eens aan opgeven?” Ze antwoordde: “Om de twee minuten.” Als ik terugkijk op de weg die ik zelf heb afgelegd, herken ik het gevoel van ermee willen stoppen. Niet dat ik mijn bril weer wilde opzetten, dat had ik alleen even in het begin. Nee, naar die bril wilde ik nooit meer terug. Maar het neerzetten van VolZicht in de buitenwereld, dat was een ander verhaal. Heel vaak heb ik willen opgeven. Toch bleef ik net als Cheryl stug doorgaan en volhouden, ondanks de blaren op mijn voeten, de pijn in mijn rug en schouders van de zware rugzak. Want de uitzichten en het landschap zijn spectaculair. Dat zijn voor mij de blije klanten en de transformaties die zij doormaken.
Duister stukje van haar leven
Voordat Cheryl aan haar pad begon, zat ze in een duister stukje van haar leven. Haar moeder was vier jaar daarvoor overleden en dat had de grond onder de voeten van de 22-jarige Cheryl weggeslagen. Ze maakte haar opleiding niet af, bedroog veelvuldig haar echtgenoot en uiteindelijk begon ze zelfs heroïne te gebruiken. Op het moment dat ze besloot de PCT te gaan bewandelen, besloot ze eigenlijk tot een ommekeer in haar leven. Ze had deze extreme overlevingstocht nodig om een totaal andere weg in te slaan. Het mooiste van haar verhaal is dat ze nergens spijt van heeft. De duistere periode van haar leven heeft er tenslotte ook voor gezorgd dat ze deze wandeling ging maken. Dat ze mooie landschappen ontdekte, haar eigen grenzen verlegde, lieve mensen leerde kennen en tenslotte, aan het einde van haar wandeling een nieuwe man tegenkwam. Met hem kreeg ze twee kinderen.
Veel mensen lijken op dit moment een eigen duistere periode door te maken. En letterlijk: hun zicht gaat schrikbarend achteruit en er treden oogklachten op. Ik hoor van verschillende kanten hoe vol de wachtkamers zitten bij de oogartsen, die mensen met ontmoedigende berichten weer naar huis sturen. Want ook de dokters weten vaak niet wat ze met al deze klachten aan moeten. Behalve een doekje tegen het bloeden, zoals druppeltjes, zalfjes en eventueel een operatie, kunnen ze niets bieden. De oorzaak wordt er niet mee opgelost.
De duistere periode van burn-out
Toch ben jijzelf degene die uit de duisternis terug kan komen. Ik heb het ook gedaan, door de bril af te zetten. Daarmee nam ik het besluit om mijn ogen, mijn zicht én mijn slaapproblemen op een andere manier te gaan benaderen. In de tijd die aan die beslissing voorafging was mijn leven niet zo duister dat ik bij de oogarts terechtkwam, maar ik zat wel zwaar in de put. Oververmoeid, in een burn-out met drie kleine kinderen om me heen. Ik heb toen duistere periodes meegemaakt. Op een gegeven moment was ik twee maanden lang zo ziek dat ik niet wist hoe ik nog voor mijn kinderen kon zorgen. Toch moest het. Uiteindelijk heeft deze duisternis me op mijn eigen langeafstandswandeling gebracht. Het Pad van Zien. Een pad met pieken en dalen, af en toe geblokkeerd door een hoge torenflat, of een ander obstakel. Een pad dat ik niet had willen missen.
Als jij ook een duistere periode doormaakt, weet dan dat je niet in het donker hoeft te blijven zitten. Er is een Pad van Zien, een pad waarop je weer heelt en tot jezelf komt. Niet alleen je ogen en je zicht worden weer beter, op alle terreinen van het leven ga je nieuwe mogelijkheden ontdekken. Je gaat een pad op vol in- en uitzichten, met mooie, heldere, diepe kleuren en contrasten. Je zult weer krachtig worden, en blij.
Hoe krijgen jouw ogen die niet meer zien zoals vroeger weer hun eigen zicht terug?
Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.
