GOED BEZIG, dat zag ik staan op een kleine vrachtwagen toen ik mijn deur uitliep. Hij stond pal voor ons huis. Dat was wel even prettig om te lezen, want op dat moment voelde ik mij even niet als goed bezig. Ik was moe, te laat en mij aan het haasten om de kinderen op tijd naar school te brengen. Ik liep op ze te foeteren dat ze op moesten schieten. We kwamen uiteindelijk net na de bel aan. Dat gebeurt me eigenlijk nooit, maar de laatste weken is het steeds op het nippertje.

Verhuizing

Dat is ook niet zo gek, want ik zit midden in een verhuizing. En verhuizen staat op nummer 7 in de top 10 van de stressfactoren. Tenminste, het ligt er aan welk lijstje je bekijkt, want ergens anders was het nummer 2 en op een andere lijst kwam verhuizen niet eens voor. Hoe betrouwbaar is zo’n lijstje? Dit neemt niet weg dat het voor mij nu een drukke tijd is. De eerste dag van september kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Er zijn geen grote verbouwingen nodig, maar het was wel een oude boel. Zeker toen ik het de eerste keer leeg zag staan. “Ojee”, dacht ik, “waar zijn we aan begonnen”.

Slopen en verven

Dus ga ik iedere dag in mijn verfbroek en oude T-shirt op weg om plinten, kozijnen, deurposten, deuren, muren en plafonds te verven. De muren moeten behangen en de trappen geschilderd worden.  Het is een grote klus om de oude keuken er uit te slopen en op zoek te gaan naar een andere. En dan is er natuurlijk ook nog het oude huis. Daar moet alles  worden ingepakt en de kasten gedemonteerd. Bovendien gaf de woningbouwvereniging ons ook nog een lijstje: onkruid weg uit de voortuin, extra keukenblok eruit slopen, eigen vloeren eruit, afdak van de fietsen weg, gaten dichten, vloerbedekking en lijmresten van de trap, twee muren waar een muurschildering op staat wit geschilderd, alle handige opbergplanken moeten eraf.  Eind september gaan we verhuizen, dan moet het meeste gedaan zijn.

Ik kan inmiddels behangen

Afijn, een periode die een hoop stress op kan roepen, maar ik voèl me gelukkig niet gestrest. Wel moe en af en toe een dip, dan heb ik even geen zin meer in het klussen. Ik merk het aan mijn zicht als ik echt moe ben, dan kijk ik niet lekker. Soms spelen er geldzorgen op, want het geld stroomt wel heel hard naar de dichtstbijzijnde doe-het-zelfzaak. Maar meer nog geniet ik van de transformatie die mijn huis ondergaat. De tussenverdieping is bijna af en wordt echt mooi. Het plafond en een muur van de benedenverdieping is vorige week gestuukt: wat een vooruitgang is dat! En ik leer veel nieuwe vaardigheden, zo kan ik inmiddels behangen Dat had ik nooit eerder gedaan.

Afbreken en Opbouwen

Terwijl ons nieuwe huis steeds mooier wordt opgebouwd, wordt het oude huis langzaamaan afgebroken, bij alles is ingepakt, de kasten zijn uit elkaar gehaald, er wordt onkruid gewied, het fietsenrek is afgebroken. De helft van de woonkamer is zelfs al zonder onze houten vloer. De kapotte bank staat buiten. Ik merk dat ik op deze manier langzaamaan mijn nieuwe huis gewend raak en ook geleidelijk afscheid neem van mijn oude stekkie.

 Afscheid nemen doet pijn

Tien en een half jaar hebben we hier gewoond, in betondorp Amsterdam. Een leuke, knusse, groene wijk met een stukje geschiedenis. Veel moeite heeft het me gekost om hier afscheid van te nemen. Laatst sprak ik nog iemand die ook weg gaat uit betondorp, na 18 jaar. Bij haar speelt hetzelfde. We gaan nu naar een gewoon rijtjes huis, zoals er zoveel gaan in een dozijn, maar het is wel lekker groot en ruim in vergelijking met wat we nu verlaten. Tachtig m² wordt met drie grote kinderen toch wel wat klein. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van onze oude plek, maar regelmatig denk ik dan aan een opmerking die iemand maakte: “Wie heeft ooit gezegd dat afscheid nemen gemakkelijk is”.

Visualiseren en loslaten

Een half jaar geleden besloten we op zoek te gaan naar een andere woning. In de loop der jaren leer ik steeds meer dat het belangrijk is het einddoel los te laten en het proces er naar toe te gaan zien. Niet dat dit altijd lukt, maar met dit huis heb ik het heel sterk kunnen ervaren. Na een aantal huizen te hebben bezichtigd vonden we een geschikte woning.  Ik zat op een bankje buiten en kon me helemaal voorstellen dat ik dit huis wilde en hoe ik het wilde. Het grappige was dat ik merkte dat ik mijn toekomst visualiseren nog niet makkelijk vond, omdat er dan een angst naar boven kwam dat ik er aan vast zou zitten. Op dat bankje kreeg ik het inzicht dat ik er niet aan vast zou zitten, maar het altijd gaandeweg weer kan veranderen.

Verbeelden met gemak

Verbeelden met gemak, een activiteit die in je visuele cortex plaats vindt en je helpt goed te gaan zien. Vanuit dit deel van je hersenen wordt je zien geregeld. Als je dit deel activeert door je iets te herinneren of verbeelden, geeft dit ontspanning aan je ogen en zie je beter. Door te voelen dat ik niet aan de visualisatie vast zit, ging het opeens veel gemakkelijker: als vanzelf. Het voelde heel sterk.

In vertrouwen blijven

Het einddoel had ik op dat bankje heel duidelijk in zicht. Maar dan volgt het stap voor stap proces. De prijs was te hoog, het onderhandelingsproces was heel spannend. En dan de financiering rond krijgen, het waren maanden waarbij ik me regelmatig uitgedaagd voelde in vertrouwen te blijven. Mijn visualisatie had ik inmiddels weer bij gesteld. Want de badkamer die ik me toen toewenste (er zit nu een kleine douche in het huis) heb ik toch liever omgezet naar een extra werkkamer. Pfff, gelukkig maar dat je bij kunt stellen, want ben heel blij met die extra kamer. Dan maar geen bad.

Aanpassen en bijstellen

Eenmaal aan het klussen gebeurt dat aanpassen en bijstellen continu. Eerst bedachten we de vloeren die erin zaten, oude plavuizen, te laten zoals ze waren. Vanwege het gemak en de kosten. Maar gaandeweg verlangde ik naar mijn eigen vloer, mijn eigen smaak. En besloten we daarnaar te handelen. En zo zijn er juist weer ambitieuze projecten geschrapt, die gaandeweg eigenlijk toch niet echt nodig bleken. Zaterdag is de verhuizing, het is fijn om te zien hoe het huis vordert.

Stap voor stap

Stap voor stap breken we het oude af en tegelijkertijd bouwen we stap voor stap het nieuwe op en naderen we langzaam aan het einddoel dat ik voor ogen had. Laatst fietste ik langs een reclame bord, daarop stond: “Appeltje-eitje”. Ik moest er wel om lachen, want ook al is het zwaar werk. We hebben het maar mooi voor elkaar gekregen, “Appeltje-eitje”. 🙂

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden

Ben jij ook goed bezig? Ook al voel je je op momenten gefrustreerd, gaat het moeizaam of ben je moe. Toch ben je ook goed bezig. Ik zou het leuk vinden als je jouw momenten van goed bezig zijn hieronder wilt delen.