Het was een koude natte novemberochtend. Even was er sprake dat het niet door zou gaan vanwege de regen. Maar Godelieve was al aangekomen op het  Amstelstation, een uur daarvoor was het namelijk nog helemaal droog. Ik vond het niet erg, om natgeregend te worden, terwijl ik het labyrinth ging lopen. Was zij in ieder geval niet voor noppes gekomen. Eenmaal aangekomen in het Sarphatipark, stopte het met regenen. En het gehele uur dat ik het labyrinth liep, is het drooggebleven. Koud was het wel, maar ja, dat kun je verwachten in november.

Labyrinth lopen in Sarphatipark

Ik trok mijn schoenen uit en kreeg instructies hoe het labyrinth te lopen. Ik had er al diverse malen over gelezen, het lopen van een labyrint. Het is een meditatieve ervaring en ik was wel benieuwd. Toen ik een mail ontving waarin Godelieve van Gent van Green Whisperings mij uitnodigde haar labyrinth te lopen in het Sarphatipark, was ik meteen enthousiast. Ze heeft namelijk een prachtig kleed waarop met stof een labyrinth afgebeeld staat. Heel handig, die kun je overal mee naar toe nemen. En voor mij vandaag dus op de fiets te bereiken. Ik was benieuwd.

Obstakels loslaten

Eerst begeleidde ze me in een korte mediatie, waarbij ik contact maakte met de aarde en het universum. Vervolgens vertelde ze mij dat als ik het labyrinth ging lopen naar het middelpunt, ik alles wat naar boven kwam onderweg los kon laten naar de aarde. Alle zware energie, obstakels, zorgen, problemen kon ik naar de aarde overgeven. Met als geruststelling dat dit voor de aarde niet zwaar is, maar dit moeiteloos opneemt en transformeert. Ik mocht het rustig doen, had ongeveer 20 minuten de tijd om naar het middelpunt te lopen en mocht tussendoor ook stil blijven staan. Daarmee kwam voor mij al het eerste obstakel naar boven. Want hoe ging ik in hemelsnaam twintig minuten lopen over dit kleed zo groot als een beddensprei.

Angsten en verwachtingen

Toen ik begon met lopen kwam er een sterk gevoel bij van het niet goed doen. Ik ging vast te snel en dan was ik er straks binnen vijf minuten. Loop ik wel goed zo, ik wiebel helemaal? Moet ik precies in het midden, of mag ik ook op de zwarte randjes, zodat mijn voeten naast elkaar kunnen. Met de instructies van Godelieve in gedachten liet ik al deze gedachten even op me inwerken en doorstromen naar de aarde. Waarna weer de volgende gedachten, zorgen, onzekerheden naar boven kwamen.

Toen ik bijna bij het middelpunt aankwam realiseerde ik me dat het was als het afpellen van een ui om tot je kern, de bron te komen. Dat ik in het middelpunt dus bij mijn kern zou komen. Meteen voelde ik daar angst bij voor teleurstelling. Bang dat ik daar dan niet zoveel van zou merken. Dat ik er teveel van zou verwachten. Ik besloot ook deze angsten en verwachtingen los te laten en wel zien wat er zou gebeuren in het middelpunt.

Het middelpunt

Na ongeveer twintig minuten kwam ik in het middelpunt aan. Het was de bedoeling een poosje te blijven staan in het middelpunt. Ik voelde de energie door me stromen, de energie van boven en van beneden. Ik voelde ruimte en tegelijkertijd ook spanning, in mijn buik en in mijn hoofd. Ik voelde dat ik in de kern zat, maar er ook nog lagen om me heen waren. En dat het goed was zoals het was, en ik kon op dat moment veel van de spanning weer loslaten.

Voedende energie van de aarde

Ik begon aan de terugweg naar de uitgang van het labyrinth. Voor de terugtocht had ik als instructie gekregen de voedende energie van de aarde mee te nemen. Het is wel bijzonder hoe het dan werkt, want zo ervoer ik ook de terugtocht. Dit keer kwamen er geen problemen, zorgen, obstakels naar boven. Maar allerlei kwaliteiten zoals vreugde, plezier, koestering, speelsheid. Bij iedere kwaliteit voelde ik een warme energie via mijn voeten mijn lichaam binnen stromen. Een fijne gewaarwording en ik voelde me dicht bij mezelf.

Uit mezelf

Totdat opeens mijn telefoon afging.  Helemaal vergeten dat ding uit te zetten, snel drukte ik hem uit. Vervolgens was ik ook even helemaal uit mezelf en mijn rust. Nu is het de kunst weer terug te komen bij mezelf. Eerst liet ik het gevoel toe dat ik er even helemaal uit was. Daarna ging ik een oefening doen waarbij ik een denkbeeldige  lijn volg vanuit de verte, zonder te verspringen naar me toe. Via mijn voeten omhoog naar mijn ogen, het visuele systeem volgend door naar de achterkant van mijn hoofd, mijn visuele centrum. En weer terug. Een oefening om de binnen en buitenwereld met elkaar te verbinden. En het hielp, ik was weer terug en vervolgde mijn pad naar de uitgang.

De zon

Toen ik  het labyrinth uit liep was alles in de verte even wazig. Maar tegelijkertijd dichtbij was de wereld superhelder. Godelieve had de gehele tijd op de achtergrond muziek gemaakt met een sambabal. Ze had haar ogen gesloten, vertelde ze. Op een gegeven moment dacht ze dat de zon scheen, want het voelde heel warm op haar gezicht. Ze deed haar ogen open en zag dat ik op dat moment in het middelpunt was en er heelveel licht was. Ik vond het een heel bijzondere ervaring en wil het graag nog een keer lopen, een labyrinth. Godelieve vertelde me dat het stamt uit de prehistorie en dat je hem ook heel klein kunt maken, door met je vinger de afbeelding van een labyrinth te volgen. Daarvoor hoef ik niet eens mijn woning te verlaten. Maar lopend lijkt me wel prettiger. Dit vraagt naar meer! Zoekend op internet zie ik dat er diverse labyrinten in Nederland bestaan. En Godelieve heeft beloofd dat ze nog een keer met haar labyrinth naar Amsterdam toe komt. Maar dan in de lente en zomer. Het was toch wel een beetje koud.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden

Heb jezelf wel eens een labyrinth gelopen? Of wil je het ook graag eens proberen. Ik zou het leuk vinden als je hieronder een reactie achterlaat.