“Kijk, maar laat ook naar je kijken”, deze opdracht kregen we mee tijdens een workshop Natuurbeleving. Het thema van de workshop was: De cirkel van kijken, wie /wat kijkt. Het was een prachtig mooie, zonnige dag in het park Frankendael in Amsterdam Watergraafsmeer. Een bijzonder park, waar ik zeven jaar vlak bij heb gewoond en mooie herinneringen aan beleef. Mijn oudste dochter heeft er heel wat uurtjes doorgebracht in de zandpak als baby en peuter. Toen ik hoorde over deze workshop in dit park, wilde ik heel graag mee doen. De intentie van de workshop was op een andere manier kijken naar de natuur.

Het beeld werd direct zachter

De eerste oefening die we deden was kijken naar onszelf, in een spiegel. En wat gebeurt er dan in eerste instantie, als je jezelf in de spiegel kijkt, tenminste, bij mij wel, allerlei oordelen komen naar boven, wat zit mijn haar gek, wat kijk ik raar, daar zit een vreemd vlekje enzovoort. Godelieve benoemde dit ook, hoe streng we voor onszelf zijn. En vervolgens vroeg ze om te stoppen met kijken en naar jezelf te laten kijken. Zodat het spiegelbeeld naar jou kijkt. Dat was een mooie ervaring, het beeld werd direct zachter, het oordeel viel weg, mijn blikveld werd veel ruimer en ik zag veel meer diepte.

De troost van een boom

Daarna mochten we in de tuin waar we zaten naar verschillende plekken toe gaan. Bomen, bloemen, planten. “Maak voordat je bijvoorbeeld naar een boom toe gaat, eerst contact met de boom, door hallo te zeggen je naam te noemen en te vragen of je mag komen. Ga naar die plek toe, kijk met aandacht, maar laat ook naar je kijken”. Ik begon bij een boom, met een prachtige stam, vol met bulten en grote dikke takken. Ik kon ook op de boom zitten, op één van die bulten. Het voelde heel prettig en aangenaam door de boom naar mij te laten kijken. Er kwam op dat moment verdriet naar boven en de energie van de boom voelde heel troostrijk.

Hoe maak ik plezier

Ik ging daarna naar een struik met witte bloemen. Ik keek naar de bloemen die steeds heen en weer gingen in de wind en liet de bloemen naar mij kijken. Meteen voelt het zien zachter en opener. En er ontstond als vanzelf een gesprek tussen mij en de bloemen. Ze gaven aan me terug dat ik de oefening wel heel serieus deed. Dat ik er meer plezier aan mocht beleven. Maar hoe maak ik dan plezier, vroeg ik aan de bloemen. Want ik merkte dat ik plezier associeer met uitbundigheid en vrolijk zijn. Terwijl ik me niet zo voelde. En voelde daarna dat dit beeld niet klopt dat het gaat om het te ervaren en te zien als een spel. Het leek alsof de bloemen zeiden “Een spel hoeft niet vrolijk te zijn om er plezier aan te beleven.”

Een emmer met steentjes

Tijdens dit alles hoorde ik op de achtergrond steeds een rammelend geluid van het terras komen. Toen ik opkeek, zag ik in de verte een peutertje met een rode emmer vol met stenen, die hij steeds heen en weer schudde. Vol belangstelling keek hij naar de stenen. Hoe de stenen door zijn beweging dit geluid maakten in de emmer. Vol trots liet hij daarna de emmer aan zijn moeder zien. “Kijk toch eens mam, wat een bijzonder spel spelen de stenen”, leek hij te zeggen.

Woest om een beetje zand

Ik vond het leuk om op deze manier contact te maken met de natuur. Ik doe het wel vaker dat ik onder een boom ga zitten en met de boom ga praten. Het voelt dan prettig om bij de boom te zijn en de energie van de boom te ervaren. De boom naar mij te laten kijken gaf weer een hele nieuwe dimensie. Ik kon hem meteen de volgende dag toepassen. De ochtend verliep helemaal niet vlekkeloos. Mijn zoontje vond me een rotmama en ik vond hem op dat moment ook helemaal niet aardig. Het kostte wat moeite om hem naar school te krijgen en ik baalde van alles. Helemaal toen hij zijn schoenen uittrok en al het zand leegliep op de vloer die ik gisteravond schoongemaakt had, omdat ik vandaag mensen zou verwachten voor een leesbrilcursus. Het was maar een beetje zand, maar ik was woest.

Laat de bomen naar je kijken

We fietsten naar school. Eenmaal onderweg zakte de boosheid, maar ik voelde me nog niet fijn. Ik zag de bomen langs het fietspad en dacht aan de workshop van de dag ervoor. “Laat de bomen naar je kijken”. Toen ik dat deed, voelde ik direct het contact met de bomen en kon ik weer bij mezelf komen. De boosheid verdween en ruim op tijd waren de kinderen op school. Ik merk dat als ik naar me laat kijken, het best doen wegvalt. In gesprek met anderen ervaar ik het ook als heel aangenaam en vloeit de spanning uit mijn gezicht. En ik merk dat alleen de woorden zeggen al voldoende is.

Verbonden voelen

Ik gaf de woorden mee aan de cursisten van de cursus. We waren buiten, hadden diverse oefeningen gedaan. Voor de terugweg vroeg ik ze naar zich te laten kijken, bijvoorbeeld door de bomen die ze tegenkwamen onderweg. Een cursiste vertelde achteraf dat ze veel meer verbinding had ervaren. Vaak voelt ze die verbinding helemaal niet, dan is ze wel buiten, maar voelt ze zich afgescheiden en zit ze heel erg in haar hoofd. Door naar zich te laten kijken, voelde ze zich verbonden en kon ze de wereld om zich heen heel duidelijk ervaren.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden

Ik zou het leuk vinden als je hieronder wilt delen hoe het voor jou is om naar je te laten kijken.