Wazig zien als bescherming tegen geweld

Wij gaan met het hele gezin graag naar het Kerstcircus in Carré. Elke keer weer genieten we van de show en de acts. Het is bijzonder om te zien wat mensen allemaal kunnen. Het kijken naar de kunsten van het Kerstcircus is echt verwennerij voor de ogen, een genot voor het zicht. Toch is er een ander circus dat nog mooier is, een waar geen enkel circus aan kan tippen. Lang voor de tijd dat ik kinderen kreeg ging ik er al regelmatig heen: het Cirque du Soleil. Een waar spektakel van begin tot eind.

Wat zo bijzonder is aan het Cirque du Soleil, is de prachtige samenhang die de hele voorstelling doordrenkt. De kleuren, de muziek, de lichtshow, de acts, het verhaal, de aankleding en make-up van de artiesten; alles vormt samen één geheel. Ik herinner me vooral dat ik met diep ontzag naar het trapezewerk keek. Vol bewondering en als betoverd zat ik op de tribune het spektakel te aanschouwen dat zich hoog in de lucht voor mijn ogen afspeelde. Waanzinnig!

Slap aftreksel

Deze ervaring wilde ik graag een keer met mijn kinderen delen. Ik was al jaren niet meer naar het Cirque du Soleil geweest, dus toen we een paar weken geleden besloten samen te gaan, was ik er helemaal opgewonden van. Helaas kwam ik bedrogen uit. Van het Cirque du Soleil zoals ik me het herinnerde, bleek niet veel meer over te zijn. Hoewel het dezelfde soort tent was die bij de Arena stond, was de voorstelling die we te zien kregen maar een slap aftreksel van hoe het ooit was.

Duivelachtige wezens en heksen

In de voorstellingen van vroeger speelde er op een natuurlijke wijze een rode draad door alle acts heen. De circusartiesten vertelden een verhaal door middel van beweging, spel, kleur, vorm, licht, muziek, acrobatiek en uitingen van levenskunst. Blijkbaar volstaat dat concept in deze tijden van commercie niet meer en vond de organisatie het nodig om van de voorstelling een Disneysprookje te maken. Compleet met de goeien en de slechteriken. Na vijf minuten dacht ik al: “O jee, heb ik zoveel geld betaald om naar een luguber sprookje te gaan zitten kijken? Compleet met duivelachtige wezens en boze heksen…”

Vreemde sfeer en energie

Tja, het geld was al uitgegeven en de komende twee uur moest ik hier toch zitten, dus dan kon ik er maar beter van profiteren. Ik besloot om door het verhaaltje heen te kijken en te genieten van de kunsten. Dat viel nog niet mee, want Disney kwam steeds weer prominent om de hoek kijken. De prinses werd ontvoerd door het Kwaad en dit gegeven werd ondersteund door middel van keiharde rockmuziek. “Jammer dat de muziek zo zacht staat,” zei mijn man schertsend in de pauze. Zeker, de acts waren wel kunstig, daarover waren we het eens. Maar de hele sfeer en energie eromheen stond mij helemaal niet aan.

Beertje Paddington saai?

Het valt mij op dat ik steeds vaker deze vreemde en nare energie tegenkom in films, series en voorstellingen. Denk ik met mijn kinderen naar een onschuldige film over Beertje Paddington te gaan, komen we daar ook al terecht in een vertelling met duistere, gemene figuren, en veel geweld en kabaal. Weinig tot niets bleef er over van het oorspronkelijke lieve Paddingtonverhaal. Een vriendin reageerde: “Het publiek vraagt erom. Kinderen willen tegenwoordig steeds meer actie en geweld, anders vinden ze het saai.” Mmm. Mijn kinderen zijn dan een uitzondering, want zij vinden het juist al snel te eng.

Kleuters in de bioscoop

We denken te weinig na over waar we onze kinderen aan blootstellen. Toen mijn twee jongste kinderen negen en elf jaar oud waren, vonden ze Paddington en zijn avonturen, die ze in een eerdere versie van de film zagen, vooral heel erg grappig. Maar er zaten toen ook ouders in de bioscoop met kinderen van een jaar of vier, vijf. Voor kleuterhersentjes was de film duidelijk minder geschikt, de meeste van deze jonge kinderen vonden het allemaal erg eng. En zo worden kinderhoofdjes al jong volgestouwd met van alles waar ze nog helemaal niet aan toe zijn, en gaan ze logischerwijs vragen om meer.

Wazig zien als bescherming tegen geweld

Dit is wat ik zie gebeuren. We worden steeds meer overspoeld met beelden van geweld, de strijd tussen goed en kwaad, liefdeloze seks. Welke invloed hebben al die beelden eigenlijk op ons zicht? Ik heb wel eens horen zeggen dat het feit dat we wazig gaan zien, een teken is dat de ziel zich terugtrekt uit onze ogen, onze zintuigen. Ik kan me goed voorstellen dat het zo werkt. De ziel probeert ons te beschermen tegen de narigheid, en een manier om dat te bereiken is door het beeld te vertroebelen. De natuur doet altijd dat waarvan zij vindt dat het de beste manier is om onze gezondheid te bewaken.

Prachtige eenvoudige act

Gelukkig kregen we bij het Cirque du Soleil één act voorgeschoteld, waaraan onze ogen zich wel zonder angst konden overgeven. Er lag een berg licht gebogen takken in de piste, sommige wel drie meter in lengte. Een dame begon deze takken een voor een op elkaar te stapelen, de breedte in, en liet het geheel balanceren. Uiteindelijk vormden de takken samen de nerven van een denkbeeldig reuzenblad. Het was een rustige act, zonder muziek, je hoorde alleen de adem van de vrouw. Ze was in opperste concentratie en het publiek deed in gedachten met haar mee. Toen het bouwwerk af was, tikte de dame tegen een van de takken en trad het domino-effect in werking: het hele reuzenblad stortte als een kaartenhuis in elkaar. Prachtig in zijn eenvoud, deze act!

Tegengif tegen geweld

Op weg naar huis zei mijn zoon dat hij het Kerstcircus leuker vond. Ik was het helemaal met hem eens. Wel voelde ik een zekere heimwee naar de vroegere shows van het Cirque de Soleil, waarvan ik zo vaak genoten had. Thuisgekomen las ik op internet dat het Cirque in 1984 is opgericht door twee Canadese straatartiesten. Een van de shows, ‘Saltimbanco’ uit 1992, beschreef het Cirque de Soleil zelf als: “een feest, een viering van het leven.” Volgens de ontwerpers van de show is Saltimbanco ontwikkeld “als tegengif tegen het geweld en de wanhoop die de 20e eeuw kenmerken. Saltimbanco is doordrenkt van opgewektheid en geluk.”

Van Alegria mogen je ogen genieten

Jammer dat geweld en angst inmiddels in de voorstellingen naar binnen zijn gesijpeld. Als tegengif zet ik hieronder een filmpje van ‘Alegria’, de show uit 1994 waarmee het Cirque du Soleil zijn tienjarig bestaan vierde. Zo herinner ik het me. Een prachtige show waarvan je ogen volop mogen genieten en waarbij wazig zien niet nodig is.

Heb jij wel eens het idee dat je wazig ziet omdat je ogen je willen beschermen tegen bepaalde indrukken? Ik waardeer het zeer als je hieronder een reactie wilt achterlaten.

Hoe krijgen jouw ogen die niet meer zien zoals vroeger weer hun eigen zicht terug?

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden