Toen we nog in het rustige Tintagel zaten, zonder razend verkeer om ons heen, gingen we op bezoek naar de Grot van Merlijn. Boven aan de klif stond de ruïne van een kasteel. Volgens de legende is hier koning Arthur geboren. Een mooi boek om te lezen is “Nevelen van Avalon”. Dit boek inspireerde mij om deze reis te maken en alles in het echt te zien, tenminste, wat er dan nog van over is. Avalon was in die tijd een eiland, eromheen was water, alleen in de zomertijd stond dat land droog. Ook in Engeland weten ze land droog te maken en is Avalon geen eiland meer.

Aangekomen bij de Grot …

Onderaan de klif bevond zich de Grot van Merlijn (volgens de legende woonde Merlijn de tovenaar hier vroeger), alleen te bezoeken bij eb, want met vloed staat de grot helemaal onder water. De grot had een opening aan beide kanten, waardoor er van beide kanten water de grot in stroomt. Toen wij er waren was het eb, maar nog niet volledig. Vanaf de andere opening stroomde er water doorheen. We liepen de trap af naar beneden toe. Een reisgenoot vroeg aan twee mannen die naar boven liepen hoe het daar beneden is. “O, just a cave”, gaf één man als antwoord.

Het is maar net met welke blik je kijkt …

“Gewoon maar een grot?” dacht ik verbaasd toen we waren aangekomen. Ik vond hem namelijk adembenemend mooi. De vormen en contouren in de grot, de licht inval, het water wat er doorheen stroomde. Met mijn blote voeten voelde ik het zand en het koude water, heerlijk. Het is maar met welke blik je kijkt om pracht te kunnen aanschouwen.

Samenspel tussen licht en duisternis

De grot liet perfect het samenspel van licht en duisternis zien. Vanuit de openingen stroomde het licht naar binnen en speelde met duisternis van de grot. Op sommige plaatsen was er nauwelijks licht en kon je je even heerlijk verschuilen, op andere plaatsen was het licht volop aanwezig en scheen het op de natte, donkere rotsen en op het donkere water.  Dit gaf mooie contrasten en weerspiegelende effecten.

De mystieke sfeer in de grot

Ik ging op een rots zitten boven het water, net een droog stukje, met mijn voeten in het water. Vol bewondering aanschouwde ik deze magische ruimte. Iemand speelde op de achtergrond op een trommel, wat de mystieke sfeer vergrootte. Ik kon me helemaal voorstellen dat de tovenaar Merlijn hier zijn rituelen hield. Later zocht ik een plekje, verscholen in de duisternis. Naast mij was een nis, daar kon je net doorheen lopen. Ik deed dat een klein stukje en voelde de spanning om daar te zijn. Een opgesloten gevoel, angst om er vast te komen te zitten en overstroomd te worden door de vloed. Niet dat het reëel was dat dit zou gebeuren, er was net voldoende ruimte om niet vast te komen zitten, plus liet de vloed nog uren op zich wachten.

Met mijn blote voeten over de stenen

Klauterend over stenen kwam ik bij een dieper stuk. Op mijn blote voeten kan ik me dan zo heerlijk vrij voelen. Ik ben niet zo’n held die dan met gemak van steen naar steen rent. Maar de glibberende stenen te kunnen voelen met mijn blote voeten, geeft een stevigheid en stabiliteit. Totaal anders dan met schoenen aan, waardoor er helemaal geen grip is op de stenen en ik niet goed kan voelen wat er onder mij gebeurt. Door de zekerheid wel te hebben, merk ik dat het veel makkelijker is om tijdens het klauteren ook nog om me heen te kijken. De steun die ik ervaar geven me de ruimte voor de omgeving.

Ik hoef niet alles zelf te ontdekken

Ik kwam bij een dieper stuk water, tot mijn knieën stond ik erin. De neiging was er om nog verder te lopen, maar zag toch wel tegen die onderneming op, over die glibberende stenen in het diepe water. Op dat moment ging iemand voor me, met schoenen en spijkerbroek aan door het water heen en klom een paar meter verder bovenop een rots. “Zal ik ook?”, dacht ik nog. Maar besloot dat de plek waar ik stond was, goed was. En het gaf een goed gevoel mijn idee door iemand anders uitgevoerd te zien worden, zonder dat ik het per se zelf hoefde te doen. Een mooie metafoor voor het leven. Dat ik niet alles zelf hoef te doen en zelf hoef te ontdekken. Dat anderen hier een taak in kunnen hebben.

De magie van Merlijn

Het water was koud, maar het voelde warm aan mijn huid. Alsof mijn zintuigen anders functioneren. Het was een genot om te kijken naar de opening in de rots, naar het water en licht wat hierdoor naar binnen stroomde. Ik zag er een prachtig vrouwenhoofd in. En regelmatig hoorde ik de woorden “O, just a cave” weer terug en kon het nog steeds niet geloven dat niet iedereen betoverd raakt door deze natuurpracht. Te zien hoe de elementen en oerkrachten hier samen komen en met elkaar spelen. Daarvoor je ogen te openen is magie, de magie van Merlijn.

Zeven tips om goed te gaan zien

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden

Heb jij betoverende ervaringen die je diep raakten? Die magisch voor je waren? Ik zou het leuk vinden als je hieronder een reactie achterlaat.