Ik kan het nog niet geloven

Ik kan het niet geloven


Via linked in kwam ik in contact met Lies, die na een bericht van mijn zijn bril af is gaan zetten. Op het forum van linked in deelt hij zijn ervaringen, die ik met zijn toestemming hier op de website zet. Klik hier om het voorafgaande deel te lezen.

Steeds weer die onvrijheid

Het is zo wonderlijk wat er gebeurt. Het is allemaal pure synchroniciteit. Ik heb mijn oppasdag en Lise ligt te slapen. ik ben een stukje van mij aan het afschrijven van gisteravond en twijfel bij welke topic ik het kan plaatsen. Dan lees ik jouw comment Karin en zie dat ik het hier plaats. Ik was heel benieuwd hoe je zou reageren op de voeten van Micheline….en zie daar…. steeds weer echt naar de kern….bewustwording…..en ook zie ik ook weer jouw eigen ervaring, die je plaatst naast die van Micheline. Het niet vrij voelen van op blote voeten lopen……het is zo herkenbaar, steeds weer die onvrijheid...en daar tegenover steeds weer moed plaatsen.....………Ik zie jouw moed Micheline, dat je zonder bril naar den vreemden gaat. Ik werd geinspireerd en gaf mij moed om zonder bril naar de kerk te gaan. Het gaat of staat met om uit vertrouwde sporen te willen stappen en zoals jij stelt Karin om niet weer in een ander spoor van een ander te stappen……het spreekt mij zo aan…..en ik word daar zo blij van……

Lichamelijk gebeurt er veel

Ik schreef zo juist het volgende:

Er gebeuren de laatste weken opmerkelijke wonderlijke dingen. Lichamelijk gebeurt er veel, waardoor de energie steeds meer vrijelijk gaat stromen. Ik word vitaler naar mate ik mijn impulsen volg. Wanneer ik moe ben, ga ik slapen, wanneer ik trek heb dan ga ik eten en wanneer ik zin heb om actie te ondernemen dan doe ik dat. De ideale leef/werksituatie……… Zo had ik gisteren enorme zin om naar een kerstconcert te gaan en wandelde een half uurtje naar de kerk. De kerk zat al bijna vol en liep naar voren en was nog een prachtig plekje vrij. Het koor nam zijn plek in en het eerste nummer raakte mij heel diep. Een heel zacht Stille Nacht door 190 mannenkelen ontroerde mij ten volle. Toen het volume aanzwelde voelde ik mij helemaal opgetild. Ik waande mij in de hemel. Ik ervaarde een soort loskoppeling van het instituut God en ik ontmoette God.

"Ere zij God"

Geloven in GodBij de meeste liederen gebeurde dat en ook de samenzang raakte mij diep. Aan het eind was het helemaal raak. We sloten af met een samenzang “Ere zij God.” De organist zette in met een heel gevoelig voorspel, de dirigent keerde zich naar ons toe en wij zetten het Ere zij God in …………..het geluid van honderden mensenkelen vulde de ruimte van de kerk...... en ik kon niet anders dan mijn mond op de woorden bewegen…..er kwam geen geluid uit…..ik kon niet zingen…..ik kon alleen maar heel zacht de woorden ........fluisteren.

Ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten

Ik was van top to teen geraakt. Er was een dialoog tussen het publiek en het koor…….dit had ik nog nooit eerder meegemaakt…... Wat was ik blij dat ik mijn impuls had gevolgd om alleen te gaan. Ik hoefde mij voor niemand in te houden of aan te passen. Toen de laatste tonen gezongen waren, heb ik stilletjes mijn jas gepakt, nog even snel een kerst CD gekocht en toen ik buiten was heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Nu ik dit weer terugschrijf voel ik weer dezelfde ontroering. Wat is dat toch bijzonder dat je van het ene moment zo weer kan gaan in een ander moment. De sprong van 50 jaar in de tijd is wel de meest markante. Het dogma God is afgelegd……en kan ineens met mildheid kijken naar de mensen, die het dogma nog aanbidden. Er is geen tijd of methode om ingesleten overtuigingen te verwijderen. Het wordt je gegeven op momenten, die niet te voorspellen zijn. Het komt als een dief in de nacht…..…..

Bang om alles zomaar los te laten

Ik kreeg een reactie van iemand, die in verwarring geraakt was en bang was om alles zo maar los te laten. Vervolgens stelde ze de vraag hoe je dat zou moeten doen bij heel tragische gebeurtenissen. Het antwoord voor een ander weet ik niet, maar ik kon haar wel verwijzen naar een televisieprogramma dat ik kort geleden had gezien. .....Toeval.....ja het valt mij en haar toe.....

De vader omarmde het geluk totaal

Ik zag deze week een programma van nabestaanden van militairen die gesneuveld waren in den vreemden. Zo’n twintig mensen waren nog dagelijks verdrietig en hadden hun verdriet “een plekje gegeven” Twee mensen hadden nergens meer last van…………..zelfs het tegenovergestelde…….zij werden er niet pijnlijk door geraakt en waren interns gelukkig. De vader omarmde het geluk totaal. De weduwe was gelukkig, maar voelde zich schuldig omdat zij nergens last van had……………maar.......dat kan je je omgeving toch niet vertellen.

"Wij" kunnen het echt niet geloven

Geloven dat wij God's kinderen zijnIk herinner mij een verhaal van een kennis, de kanker had en zei mij: “Ik durf het niemand te vertellen, maar………ik voel mij zo gelukkig en vrij………” Ik hoor niets meer van de persoon, nadat die genezen is verklaard………weer in het oude vertrouwde patroon gestapt…………”Wij” kunnen het echt niet geloven….Twee van de 20 mensen uit de documentaire ervaarden het……………dus in principe geloven “we” niet dat we het verdienen…

Complete magie

Ik weet niet wat mijn kleindochter afgelopen donderdag zag, toen zij stond te praten bij haar bedje……….Kleine kinderen kunnen zo opgaan in hun wereldje. Weten wij wat ze zien? Wanneer ik haar dan observeer……….word ik helemaal rustig en voel ik het geluk door mij stromen………Wat is dat? Ik voel het weer wanneer ik het schrijf……….dat is toch complete magie………..het is niet te vangen in woorden….

Let op de tekens

Er vinden veel verschuivingen in mij plaats. Een paar dagen geleden liep ik op veertjes en gisteren was het een en al ramp en herken mij in jouw verhaal Karin. Ik heb het idee, dat HET steeds aangereikt wordt, los van het weertype……idioot…..ik schrijf dit en het zonnetje begint spontaan te schijnen………..Ik herinner mij Paulo Coelho: “Let op de tekens”  Mijn linker heup stopte gisteren tijdens de wandeling. Het was een soort verlamming……….en het klopte……..ik zat volledig in mijn denken……...en nu ik het schrijf…voel ik de tintelling op de zelfde plek. Dus ik communiceer niet……..”HET” communiceert. Ik kan niets voor elkaar krijgen…….Het lopen op veertjes werd mij gegeven………de verlamming breng ik tot stand, omdat ik alles in de hand wil hebben en houden. Ik zag het en ik begin weer te lopen, alleen zag ik het wel echt……?

Heel langzaam verdween de angst om gezien te worden

Ik kreeg buikkrampen en moest nodig……maar ik heb nog een dik half uur te gaan naar een sporthal, die in het dorp staat waar mijn weg naar toe leidt. Met samen geknepen billen versnel ik mijn pas en wordt een race tegen te klok……..Alle frustratie hoopt in mij op en eindelijk ben ik bij de sporthal en kan ik loslaten……… Daarna ontspanning? Nee, mijn hoofd is nog vol…..ik loop wel rustiger….mijn rechter voet doet pijn en ga na verloop van tijd op een bankje zitten om te checken wat er met mijn sok is gebeurd. Ja ho’r, die was afgezakt en verfrommeld in mijn schoen gaan nestelen. Na mijn sok opgetrokken te hebben, kwam ik in het open veld en ging zwaaioefeningen doen. ik had in het begin nog last van de mensen die langs fietsten. Heel langzaam verdween de angst om gezien te worden. Toen ik klaar was en mijn weg vervolgde ontwaarde ik allemaal kaarsjes in mijn linker oog, die aan en uit gingen bij het knipperen van mijn ogen.

Ik kan het nog niet geloven

Geloven in magieWanneer ik mijn wandeling nu terugkijk, zie ik dat ik weer in mijn oude patroon was teruggeschoten. Ik zie dat ik in het begin van de wandeling de sterkte van mijn linker en mijn echter oog ging uittesten……………..ik wil blijven bewijzen…………eigenlijk om verdrietig van te worden………………ik kan het nog niet geloven……dat mij alles gegeven wordt….het is te mooi om waar te zijn………pffff………

Als je hier klikt kun je verder lezen hoe het Lies vergaat zonder bril.

E-book

Download mijn gratis e-book 7 tips om goed te gaan zien en leer ik je de stappen die je direct kunt gaan zetten. Om op een natuurlijke wijze goed te gaan zien met je eigen ogen.

Klik hier om het e-book te downloaden