Mijn lichaam is mijn graadmeter

Ik kom thuis en verwen mijzelf met een paar heerlijke warme croissants en geniet van het leven en heb ineens een enorme zin om mijn kantoor leeg te ruimen.
Mijn ordners pak ik een voor een en neem definitief afscheid van al mijn ordners met ontwerpen van gebouwen, winkels en woningen vanaf 1985. Ik was verrukt wat ik allemaal gecreëerd had in de loop der jaren en deponeerde het in grote boodschappentassen. Er ontstond een gevoel van ruimte. Zelfs ordners van twee jaar geleden heb ik opgeruimd. Soms denkend dat er opdrachtgevers naar zouden kunnen vragen. Het gaf me een beetje een jongensachtig vrijbuitergevoel.

Vandaag ga ik door met mijn grote schoonmaak en nu voel ik al, dat die alles te maken heeft met een totale onthechting. Ik vertelde het een vriend en die vroeg of ik het idee had dat ik gauw dood zou gaan…….we spraken er verder over en zagen dat het leven eigenlijk steeds een stukje sterven is, om ruimte te scheppen voor een nieuw leven. Ik voel het aan al mijn cellen, maar God mag weten wat er zich zal aandienen en dat wil ik graag zo houden :)

Dan zou je dus denken, dat ik in the flow zit…………..ja, had je gedacht……..Ik kijk in mijn mail en word enorm getriggerd en ik schiet volledig in mijn denken. Ik maak mij boos op de persoon die mij iets geschreven had en het houdt mij in bedwang. Ik neem geen verantwoordelijk en ik leg het probleem bij de ander. Wanneer ik daar in mijn hoofd mee bezig ben, belt een andere vriend en ik leg mijn probleem voor. Hij geeft mij een advies mee, die hij van zijn ZEN leraar net die week had gekregen hoe je in zo’n geval het beste kan handelen. Zijn advies heb ik in mijn hoofd opgeslagen en het werkt…… Het advies was om niet te reageren, maar na een half uurtje komt de boosheid weer opzetten.

De essentie van mijn les was dat ik niet gehoord cq begrepen wordt. Met mijn hoofd begrijp ik mijn reactie wel, maar het is niet voelbaar in mijn lijf. Ik leg het advies van de vriend naast mij neer en reageer via de mail door mijn emotie te melden en richt een verzoek aan de persoon. Dat loste het probleem op en ging weer geïnspireerd aan de gang en ga mijn oud tekeningen, begrotingen en rapporten naar de paiercontainer brengen en met veel overgave leeg ik mijn boodschappentassen…ga ze vervolgens vullen met boodschappen…….en wat doe ik wanneer ik weer thuis kom?

Ja…. ik check de mailbox en ik zie geen berichtje en ik word weer boos en ik zie dat ik mijn les niet begrepen heb………dan de clou….het blijkt dus dat ik geen verzoek heb gericht, maar een eis……ik kan geen contact maken met mijn onderliggende laag en ik blijf in mijn boosheid sluimeren. Mijn lichaam is schoner en leger aan het worden en daardoor wordt mijn lijf gevoeliger. Ik krijg buikkrampen en moet overgeven. Zo werkt mijn lichaam op dit moment. Met mijn hoofd begrijp ik dat het mijn levenslessen zijn, maar mijn gevoel volgt nog niet altijd.

Vannacht kreeg ik een bijna ondraaglijke jeuk aan mijn benen; met name mijn knieholten. Deze keer ben ik heel gedisciplineerd en ga niet krabben en doe er geen verzachtende poeder op. Ik verbind mij volledig met de jeuk en doe in feite exact hetzelfde als wat ik deed met mijn wazige linker oog. De jeuk is heel heftig en ik word er gek van….en het gekke is dat mijn pijngrens oprekt of iets dergelijks…….de jeuk vermindert en ineens komt er een rust over mij heen en de jeuk verdwijnt…… Wanneer ik nu terugkijk naar de mail, waar ik zo door getriggerd werd, zie ik dat het mijn pijn was, die aangeraakt werd. Mijn pijn dat ik genegeerd werd. Nu ik dit zie en doorvoel, zie ik mijzelf. En ben ik niet meer afhankelijk van de ander.

Het klinkt allemaal zo logisch …..maar je moet het wel willen zien en ervaren……… Ik heb nu niet meer de illusie, dat ik van vanaf nu alles scherp zal zien. Ik heb ontdekt, dat wanneer ik bereid ben om mijn ouwe meuk op te ruimen, dat er dan ruimte gaat ontstaat. Mijn lichaam is daarbij mijn graadmeter, die exact aangeeft wat klopt en wat niet klopt.

Jij bent op dit moment mijn leermeester Karin, maar de persoon die mij triggerde via de mail is dat even goed. Dat wist ik altijd wel………ik zie nu meer…….……….

Ik zie nu beter wat de Daila Lama ons voorhoudt: “Kijk met mededogen naar degenen die je pijn doen, maar keur hun daden niet goed”  Ik zie het zo Karin, dat ik door jou geïnspireerd word en daar geniet ik van. De andere persoon “gebruik” ik als lesmateriaal. Ik zie nu helder het onderscheid tussen inspirators en mensen, die mijn pijnpunten triggeren. Met de tweede categorie hoef ik geen maatjes te worden…… Dat idee leefde nogal heftig in mij……een oude overtuiging dat ik iedereen zou moeten liefhebben.

Ik voel nu de diepere betekenis van de woorden van Jezus, die zegt dat je je vijanden moet lief hebben. Ik kan mensen niet “actief” liefhebben, die mij pijn doen.
Door te onderzoeken waar die mensen mij raken op mijn pijnpunten en vervolgens de bereidheid te hebben om die oude pijnen te zien en te omarmen, is er ineens onthechting …. Dan is het niet anders mogelijk dat de Liefde gaat stromen….en kan het niet anders dat ik liefheb. En dan is er geen onderscheid meer tussen vriend en vijand….. Het is dus een fluitje van een cent…..:) Er is geen bal aan :) :)

Als je hier klikt kun je verder lezen hoe het Lies vergaat zonder bril.